Zgodnie z obietnicą przedstawiam Kodeks Prawa Kanonicznego, znacznie uszczuplony (zniknęły zapiski dotyczące sakramentów itp.). Teraz wygląda jak kodeks państwa wirtualnego.
CODEX IURIS CANONICI
NORMY OGÓLNE
Kan. 1 - Kanony tego Kodeksu dotyczą jedynie Kościoła Rotryjsko-Katolickiego.
Kan. 2 - Kanony Kodeksu nie odwołują ani też nie zmieniają umów zawartych przez v-Stolicę Apostolską z krajami lub innymi społecznościami politycznymi. Zachowują one przeto swoją dotychczasową moc, chociażby nawet były przeciwne przepisom tego Kodeksu.
Kan. 3 - Prawa nabyte oraz przywileje udzielone dotychczas przez v-Stolicę Apostolską osobom fizycznym lub prawnym, a będące w użyciu i nie odwołane pozostają nienaruszone, chyba, że kanony tego Kodeksu wyraźnie je odwołują.
Kan. 4 -
§ 1. Istniejące dotychczas zwyczaje przeciwne przepisom niniejszych kanonów - tak powszechne, jak i partykularne - zostają całkowicie zniesione i w przyszłości nie dopuszcza się do ich wznowienia, jeśli zostały odrzucone przez kanony obecnego Kodeksu
§ 2. Zachowuje się istniejące dotychczas zwyczaje obok prawa, tak powszechne, jak i partykularne.
WIERNI
Tytuł I
OBOWIˇZKI I PRAWA WSZYSTKICH WIERNYCH
Kan. 5- Z racji jednakowego zrodzenia w Chrystusie wszyscy wierni są równi, co do godności i działania.
Kan. 6 - Wszyscy wierni, zgodnie z własną pozycją, winni starać się prowadzić życie święte, przyczyniać się do głoszenia Słowa Bożego i ustawicznie wspierać rozwój Państwa Kościelnego Rotria.
Kan. 7 - Wszyscy wierni mają obowiązek i prawo współpracy w tym, aby Boże przepowiadanie zbawienia rozszerzało się coraz bardziej na wszystkich ludzi każdego czasu i całego świata.
Kan. 8 -
§ 1. To, co wirtualni duchowni, wyjaśniają jako nauczyciele wiary albo postanawiają jako kierujący Państwem Kościelnym Rotria, wierni, świadomi własnej odpowiedzialności, obowiązani są wypełniać z chrześcijańskim posłuszeństwem.
§ 2. Stosownie do posiadanej wiedzy, kompetencji i zdolności, jakie posiadają, przysługuje im prawo, a niekiedy nawet obowiązek wyjawiania swojego zdania wirtualnym duchownym w sprawach dotyczących dobra Rotrii, oraz - zachowując nienaruszalność wiary i obyczajów, szacunek wobec duchownych, biorąc pod uwagę wspólny pożytek i godność osoby - podawania go do wiadomości innym wiernym.
Kan. 9 - Wierni mają prawo swobodnego zakładania stowarzyszeń i kierowania nimi dla celów miłości lub pobożności albo dla ożywiania chrześcijańskiego powołania w świecie, a także odbywania zebrań dla wspólnego osiągnięcia tych celów.
Kan. 10 - Wszyscy wierni, którzy uczestniczą w misji Kościoła, mają prawo, by przez własne inicjatywy, każdy zgodnie ze swoim stanem i pozycją, popierali lub podtrzymywali apostolską działalność. Żadna jednak inicjatywa nie może sobie przypisywać miana katolickiej.
Kan. 11 - Wszyscy wierni mają prawo być wolni od jakiegokolwiek przymusu w wyborze stanu życia.
Kan. 12 - Nikomu nie wolno bezprawnie naruszać dobrego imienia, które ktoś posiada, ani też naruszać prawa każdej osoby do ochrony własnej intymności.
Kan. 13 -
§ 1. Wiernym przysługuje legalne dochodzenie i obrona przysługujących im w Rotrii uprawnień na właściwym forum kościelnym według przepisów prawa.
§ 2. Wierni, jeżeli zostali wezwani przed sąd przez kompetentną władzę, mają prawo, by byli sądzeni z zachowaniem przepisów prawa, stosowanych ze słusznością.
§ 3. Wiernym przysługuje prawo, by nie nakładano na nich kar kanonicznych, jak tylko zgodnie z przepisami ustawy.
Kan. 14 -
§ 1. Wierni mają obowiązek zaradzić potrzebom Rotrii, aby posiadała środki konieczne do, prowadzenia dzieł apostolstwa oraz miłości.
§ 2. Obowiązani są także do popierania sprawiedliwości społecznej, jak również, pamiętając o przykazaniu Pana, do udzielania pomocy biednym z własnych dochodów.
Kan. 15 -
§ 1. W wykonywaniu swoich praw - czy to indywidualnie, czy zrzeszeni w stowarzyszeniach - wierni powinni mieć na uwadze dobro wspólne, uprawnienia innych oraz własne obowiązki wobec drugich.
§ 2. Ze względu na dobro wspólne, przysługuje władzy kościelnej prawo domagania się, by wierni korzystali z umiarem z przysługujących im praw.
Rozdział II
OBOWIˇZKI I PRAWA DUCHOWNYCH
Kan. 16 – Wirtualni duchowni mają szczególny obowiązek okazywania szacunku i posłuszeństwa Patriarsze oraz każdy własnemu ordynariuszowi.
Kan. 17 -
§ 1. Tylko wirtualni duchowni mogą otrzymać urzędy, do wykonywania których wymaga się aktu ich nominacji.
§ 2. Wirtualni duchowni mają obowiązek - chyba że usprawiedliwia ich prawnie uznana przeszkoda - przyjąć i wiernie wypełnić zadanie powierzone im przez własnego ordynariusza.
Kan. 18 -
§ 1. Wszyscy wirtualni duchowni, zwłaszcza że podejmują to samo dzieło, mianowicie głoszenie Słowa Bożego, winni być złączeni ze sobą węzłem braterstwa i modlitwy oraz współpracować między sobą, według przepisów prawa partykularnego.
§ 2. Wirtualni Duchowni powinni uznać i popierać misję, jaką świeccy, każdy według swojej roli, wykonują w Rotrii.
Kan. 19 -
§ 1. Wirtualni duchowni obowiązani są zachować ze względu na tradycję Rotrii celibat.
§ 2. Biskup diecezjalny może wydać bardziej szczegółowe normy w tej sprawie i oceniać w poszczególnych przypadkach zachowanie tego obowiązku.
Kan. 20 -
§ 1. Wirtualni duchowni diecezjalni powinni w sposób szczególny doceniać te stowarzyszenia, które - mając statuty zatwierdzone przez kompetentną władzę - przez odpowiedni i właściwie zatwierdzony sposób życia oraz braterską pomoc pobudzają własną świętość w wykonywaniu posługi, jak również sprzyjają pogłębianiu więzi między sobą i z własnym biskupem.
§ 3. Wirtualni duchowni powinni się powstrzymać od zakładania lub przynależności do stowarzyszeń, których cel albo działalność nie dadzą się pogodzić z obowiązkami właściwymi stanowi duchownemu lub mogłyby przeszkadzać w sumiennym wypełnianiu zadania zleconego im przez kompetentną władzę kościelną.
Kan. 21 -
§ 1. Wirtualni duchowni również po otrzymaniu nominacji kapłańskiej powinni kontynuować studia teologiczne. Niech się starają postępować za tą solidną doktryną, unikając świeckich nowości oraz fałszywej wiedzy.
§ 2. Powinni się także zapoznawać z innymi naukami, zwłaszcza z tymi, które wiążą się ze świętymi, przede wszystkim gdy ułatwiają wykonywanie pasterskiej posługi.
Kan. 22 - Bardzo zaleca się wirtualnym duchownym jakąś formę życia wspólnego, a tam, gdzie ono istnieje, należy je wedle możności zachować.
Kan. 23
§ 1. Wirtualni duchowni powinni prowadzić życie proste i powstrzymywać się od wszystkiego, co trąci próżnością.
§ 2. Z dóbr, które im przypadły z racji wykonywania kościelnego urzędu, to, co im zbywa po zapewnieniu godziwego utrzymania i wypełnieniu wszystkich obowiązków własnego stanu, niech zechcą przeznaczyć na dobro Rotrii i jej dzieła.
Kan. 24 -
§ 1. Wirtualni duchowni powinni powstrzymać się od tego wszystkiego, co wprost nie przystoi ich stanowi, według przepisów prawa partykularnego.
§ 2. Bez pozwolenia własnego ordynariusza nie wolno wirtualnym duchownym podejmować zarządu dóbr należących do świeckich albo świeckich urzędów, z którymi łączy się obowiązek składania rachunków; nie wolno im ręczyć, nawet własnym majątkiem, bez porozumienia się z własnym ordynariuszem, powinni też się powstrzymać od podpisywania weksli, przez które mianowicie przyjmuje się obowiązek wypłacenia pieniędzy, bez żadnego rozstrzygania sprawy.
Kan. 25 - Zabrania się wirtualnym duchownym uprawiania transakcji osobiście lub przez innych, czy to na własną, czy na korzyść innych, chyba że za zgodą legalnej władzy kościelnej.
Kan. 26 -
§ 1. Wirtualni duchowni powinni jak najbardziej popierać zachowanie między ludźmi pokoju i zgody, opartej na sprawiedliwości.
ROZDZIAŁ III WSPÓLNOTY ZAKONNE
Kan. 27 – Zakony powołuje jedynie Patriarcha.
§1. Wspólnota zakonna musi powoływać się na wartości chrześcijańskie.
§2. Rotrio-chrześcijaństwo zezwala na powstawanie Wspólnot zakonnych, lecz zakony wyłączone spod jurysdykcji Państwa Kościelnego nie uznaje się za wspólnoty duchowe, lecz świeckie.
ROZDZIAŁ IV MISJA EWANGELIZACYJNA.
Kan. 28 –Misje ewangelizacyjną na terenie pozbawionym hierarchii kościelnej pełnią wspólnoty zakonne lub biskup misyjny.
§1. Wspólnoty zakonne i biskup misyjny podlegają bezpośrednio jurysdykcji Biskupa Rotrii.
§2. Biskup misyjny nie należy do episkopatu biskupów i jest wyjęty spod ich hierarchii.
§ 3. Biskup misyjny mianowany jest jedynie przez Patriarchę w nadzwyczajnych sytuacjach.
§ 4. Biskup misyjne nie należy do hierarchii biskupiej więc jego kompetencje ustala Biskup Rotrii.
§ 5. Po zakończeniu misji ewangelizacyjnej biskup misyjny dostaje prawa biskupa diecezjalnego.
§ 6. Biskup misyjny należy do hierarchii zakonnej Rozdział III.
ROZDZIAŁ V JURYZDYKCJA I ZWIESZCHNICTWO NAD KOŚCIOŁEM.
Kan. 29 – Jedynym zwierzchnikiem Kościoła Rotryjskiego jest Patriarcha.
§1. Tylko Patriarcha pełni funkcje kierownicza nad całą Stolica Apostolską oraz Kościołem Rotryjskim.
§2. Patriarcha powołuje Kamerlinga i Prefekta Generalnego, którzy wraz z nim sprawują władzę nad Stolicą Apostolską i Kościołem.
§ 3. Podczas trwania Sediswakancji i regencji władzę kierowniczą nad Kościołem i Stolica Apostolską przejmuje Kamerling.
§ 4. Podczas wakansu Stolicy Apostolskiej tylko Kamerling może pełnić funkcje kierownicze w Państwie Kościelnym Rotria.
ROZDZIAŁ VI KONGREGACJA ŚWIĘTEGO OFICJUM
Kan. 30 - Organem sądowniczym Kościoła Rotrii jest Kongregacja Świętego Oficjum.
Kan. 31 - Podstawowym zadaniem Kongregacji jest dbanie o prawowierne głoszenie i obronę wiary chrześcijańskiej w całym Kościele.
Kan. 32 - Do jej kompetencji należą wszystkie sprawy, dotyczące doktryny wiary lub moralności.
Kan. 33 - Kongregacja jest odpowiedzialna za weryfikację pism teologicznych pod kątem zgodności z wiarą chrześcijańską.
Kan. 34 - Kongregacja jest odpowiedzialna za jedność i trwałość kościoła.
§ 1. Zwalczanie herezji i wszelkich jej objawów.
§ 2. Dbałość o jedność wyznaniową.
§ 3. Pełni rolę organu ścigania.
Kan. 34 - Kongregacja publikuje deklaracje dotyczące konkretnych pytań z zakresu wiary i moralności.
ROZDZIAŁ VII PRZESTĘPSTWA I KARY W OGÓLNOŚCI
KARANIE PRZESTĘPSTW W OGÓLNOŚCI
Kan. 35 - Kościół posiada wrodzone i własne prawo wymierzania sankcji karnych wiernym popełniającym przestępstwo.
§ 1. Sankcjami karnymi w Kościele są:
1° kary poprawcze czyli cenzury.
2° kary ekspiacyjne
§ 2. Ustawa może ustanowić inne kary ekspiacyjne, które pozbawiają wiernego jakiegoś dobra duchowego lub doczesnego i odpowiadają nadprzyrodzonemu celowi Kościoła.
§ 3. Ponadto stosowane są środki zaradcze i pokuty, pierwsze głównie dla zapobieżenia przestępstwom, drugie zaś raczej dla zastąpienia kary lub jej zwiększenia.
USTAWA KARNA I NAKAZ KARNY
Kan. 36 - Kara jest najczęściej karą wymierzaną wyrokiem, to jest taką, iż nie wiąże winnego, jeśli nie zostanie wymierzona; jest zaś karą wiążącą mocą samego prawa, tak iż wiąże przez sam fakt popełnienia przestępstwa, jeśli to wyraźnie postanawia ustawa lub nakaz.
§ 1. Kto posiada władzę ustawodawczą, może również wydawać ustawy karne; może także swoimi ustawami zabezpieczyć ustawę kościelną wydaną przez wyższą władzę, przy zachowaniu granic swojej kompetencji z racji terytorium lub osób.
§ 2. Ustawa może sama określać karę lub pozostawiać jej określenie roztropnemu uznaniu sędziego.
§ 3. Ustawa partykularna może także do kar ustanowionych prawem powszechnym za jakieś przestępstwo dołączyć inne, ale nie powinna tego czynić bez bardzo poważnej konieczności. Jeśli zaś ustawa powszechna grozi karą nieokreśloną lub fakultatywną, ustawa partykularna może również w jej miejsce ustanowić karę określoną lub obowiązkową.
Kan. 37 - Kary należy o tyle ustanawiać, o ile są rzeczywiście konieczne do lepszego zachowania dyscypliny kościelnej. Kara zaś wydalenia ze stanu duchownego nie może być ustanowiona ustawą partykularną.
Kan. 38 - Ustawodawca nie powinien grozić karami wiążącymi mocą samego prawa, jak tylko za jakieś poszczególne przestępstwa umyślne, które mogą wywołać poważniejsze zgorszenie lub nie mogą być skutecznie ukarane karami wymierzanymi wyrokiem. Cenzur zaś, zwłaszcza ekskomuniki, nie powinien ustanawiać, jak tylko z największym umiarem i jedynie za cięższe przestępstwa.
PODMIOT SANKCJI KARNYCH
Kan. 39 - Nie podlega żadnej karze, kto w chwili przekraczania ustawy lub nakazu:
1°. naruszył ustawę lub nakaz z ignorancji niezawinionej; na równi zaś z ignorancją stoi nieuwaga i błąd;
2°. działał pod wpływem przymusu fizycznego lub na skutek przypadku, którego nie mógł przewidzieć lub przewidzianemu zapobiec;
3°. działał pod wpływem chociażby względnie tylko ciężkiej bojaźni albo z konieczności lub wskutek wielkiej niedogodności, jeśli czynność nie jest wewnętrznie zła ani nie powoduje szkody dusz;
4°. działał w zgodnej z prawem obronie własnej lub kogoś innego przeciwko niesprawiedliwemu napastnikowi, zachowując należny umiar;
Kan. 40 -
§ 1. Sprawca przekroczenia nie jest wolny od kary, lecz kara przewidziana ustawą lub nakazem powinna być złagodzona, jeśli przestępstwo zostało popełnione:
1°. na skutek poważnego wzburzenia uczuciowego, które jednak nie wyprzedziło i nie przekreśliło całkowicie świadomości i zgody woli, jeśli samo wzburzenie nie zostało dobrowolnie wywołane lub nie było podtrzymywane;
2°. przez tego, kto działał przymuszony ciężką bojaźnią, chociażby tylko względnie, albo z konieczności lub wielkiej niedogodności, jeśli przestępstwo jest wewnętrznie złe lub powoduje szkodę dusz;
3°. przez tego, kto działał w zgodnej z prawem obronie własnej lub kogoś innego przeciwko niesprawiedliwemu napastnikowi, ale nie zachował koniecznego umiaru;
4°. przeciwko poważnie i niesłusznie prowokującemu;
5°. przez tego, kto z własnej winy był błędnie przekonany, że zachodzi jedna z okoliczności;
6°. przez tego, kto bez winy nie wiedział, że do ustawy lub nakazu została dołączona kara;
Kan. 41 -
§ 1. Trybun, Inkwizytor lub Patriarcha mogą ukarać surowiej niż przewiduje to ustawa lub nakaz:
1°. tego, kto po skazaniu lub deklaracji kary dopuszcza się przestępstwa, tak iż na podstawie towarzyszących okoliczności można roztropnie wnioskować o uporze w złej woli;
2°. tego, kto posiada jakąś godność albo nadużywa władzy lub urzędu dla popełnienia przestępstwa;
3°. przestępcę, który w wypadku kary ustanowionej za przestępstwo zawinione nieumyślnie, przewidział skutek, a jednak nie podjął takich środków ostrożności dla jego uniknięcia, które by podjął każdy sumienny człowiek.
Kan. 42 -
§ 1. Kto uczynił coś dla dokonania przestępstwa albo czegoś zaniechał, jednak bez własnej woli nie zdołał go dokonać, nie podlega karze ustanowionej za popełnione przestępstwo, chyba że ustawa lub nakaz inaczej zastrzega.
§ 2. Jeśli czynności lub zaniechania z natury swojej prowadzą do dokonania przestępstwa, sprawcy można wyznaczyć pokutę lub środek karny, chyba że dobrowolnie odstąpił od zapoczątkowanego wykonywania przestępstwa. Jeśli zaś wynikło zgorszenie albo poważna szkoda lub niebezpieczeństwo, sprawca, chociaż samorzutnie zaprzestał działania, może być ukarany jakąś sprawiedliwą karą, mniejszą jednak od przewidzianej za przestępstwo dokonane.
Kan. 43 -
§ 1. Jeśli na głównego sprawcę są ustanowione kary wymierzane wyrokiem, ci, którzy po wspólnym powzięciu przestępczego zamiaru współdziałają w przestępstwie, a nie są w ustawie lub nakazie wyraźnie wymienieni, podlegają tym samym karom albo innym takiej samej lub mniejszej ciężkości.
§ 2. Karze wiążącej mocą samego prawa dołączonej do przestępstwa podlegają wspólnicy nie wymienieni w ustawie lub nakazie, jeśli bez ich udziału przestępstwo nie byłoby dokonane, a kara jest tej natury, że może ich dotyczyć; w przeciwnym razie mogą podlega karze wymierzanej wyrokiem.
Kan. 44 -Przestępstwo, które polega na oświadczeniu albo na innym ujawnieniu woli, doktryny lub wiedzy, należy uważać za niedokonane, jeśli nikt nie spostrzegł tego oświadczenia lub ujawnienia.
PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO RELIGII I JEDNOŚCI KOŚCIOŁA
Kan. 45 -
§ 1. Odstępca od wiary, heretyk lub schizmatyk podlega ekskomunice wiążącej mocą samego prawa.
§ 2. Jeśli tego domaga się długotrwały upór lub wielkość zgorszenia, można dołączyć także inne kary, nie wyłączając wydalenia ze stanu duchownego.
Kan. 46 - Kto stwierdzając lub przyrzekając coś wobec władzy kościelnej dopuszcza się krzywoprzysięstwa, powinien być ukarany sprawiedliwą karą.
Kan. 47 - Kto w publicznym widowisku, w rozważaniu, w rozpowszechnionym piśmie albo w inny sposób przy pomocy środków społecznego przekazu, wypowiada bluźnierstwo, poważnie narusza dobre obyczaje albo znieważa religię, Państwo Kościelne Rotria bądź wywołuje nienawiść lub pogardę, powinien być ukarany sprawiedliwą karą.
PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO WŁADZY KOŚCIELNEJ I WOLNOŚCI KOŚCIOŁA
Kan. 48 -
§ 1. Kto stosuje przymus fizyczny wobec Biskupa Rotryjskiego, podlega ekskomunice, wiążącej mocą samego prawa, zarezerwowanej Stolicy Apostolskiej; jeśli jest duchownym, można dodać stosownie do ciężkości przestępstwa także inną karę, nie wyłączając wydalenia ze stanu duchownego.
§ 2. Kto czyni to względem posiadającego wirtualną sakrę biskupią, podlega interdyktowi wiążącemu mocą samego prawa, a jeśli jest duchownym, również suspensie wiążącej mocą samego prawa.
§ 3. Kto stosuje przymus fizyczny wobec duchownego lub zakonnika, z pogardy dla wiary, Rotrii, władzy lub posługi kościelnej, powinien być ukarany sprawiedliwą karą.
Kan. 49 -Powinien być sprawiedliwie ukarany:
1°. kto głosi naukę potępioną przez Biskupa Rotryjskiego lub przez sobór powszechny, bądź z uporem odrzuca naukę , i nie odwołuje tego mimo upomnienia ze strony Stolicy Apostolskiej lub ordynariusza;
2°. kto w inny sposób okazuje nieposłuszeństwo Stolicy Apostolskiej, ordynariuszowi lub przełożonemu, którzy zgodnie z prawem coś nakazują lub czegoś zakazują, i po upomnieniu trwa w nieposłuszeństwie.
Kan. 50- Kto od aktu Biskupa Rotryjskiego odwołuje się do soboru powszechnego lub do Kolegium, winien być ukarany cenzurą.
Kan. 51 -Kto publicznie wzbudza niechęć lub nienawiść podwładnych względem Stolicy Apostolskiej lub ordynariusza z powodu jakiegoś aktu władzy lub posługi kościelnej, albo prowokuje podwładnych do nieposłuszeństwa wobec nich, winien być ukarany interdyktem lub innymi sprawiedliwymi karami.
Kan. 52 - Kto zapisuje się do stowarzyszenia działającego w jakikolwiek sposób przeciw Kościołowi, powinien być ukarany sprawiedliwą karą; kto zaś popiera tego rodzaju stowarzyszenie lub nim kieruje, powinien być ukarany interdyktem.
Kan. 53 - Ci, którzy przeszkadzają w swobodnym wypełnianiu posługi, wyboru lub władzy kościelnej albo w zgodnym z prawem korzystaniu z dóbr sakralnych lub innych dóbr kościelnych, albo wywierają nacisk na wyborcę lub wybranego bądź tego, kto wykonał akt władzy lub posługę kościelną, może być ukarany sprawiedliwą karą.
UZURPACJA KOŚCIELNYCH ZADAŃ ORAZ PRZESTĘPSTWA W ICH WYKONYWANIU
Kan. 54 -
§ 1. Kapłan, który działa wbrew Patriarsze , podlega ekskomunice wiążącej mocą samego prawa, zarezerwowanej Stolicy Apostolskiej.
§ 2. Podlega wiążącej mocą samego prawa karze interdyktu lub, jeśli jest duchownym, suspensy:
1°. kto nie mając wirtualnych święceń kapłańskich usiłuje sprawować posługę ;
§ 3. W wypadkach, o których w § 1, można odpowiednio do ciężkości przestępstwa dołączyć inne kary, nie wyłączając ekskomuniki.
Kan. 55 -
§ 1. Ktokolwiek uzurpuje sobie urząd kościelny, powinien być ukarany sprawiedliwą karą.
§ 2. Uzurpacji równa się niezgodne z prawem zatrzymanie urzędu po jego pozbawieniu lub ustaniu.
Kan. 56 - Biskup, który bez patriarszego mandatu konsekruje kogoś na biskupa, a także ten, kto od niego konsekrację przyjmuje, podlegają ekskomunice wiążącej mocą samego prawa, zastrzeżonej Stolicy Apostolskiej.
Kan. 57 -Kto niezgodnie z prawem sprawuje zadanie kapłańskie lub inną świętą posługę, może być ukarany sprawiedliwą karą.
Kan. 58 - Kto niezgodnie z prawem czerpie zysk z ofiar, powinien być ukarany cenzurą lub inną sprawiedliwą karą.
Kan. 59 - Kto cokolwiek daruje lub przyrzeka, aby ktoś wypełniając zadanie w Kościele coś niezgodnie z prawem uczynił lub opuścił, ma być ukarany sprawiedliwą karą; również ten, kto te dary lub przyrzeczenia przyjmuje.
Kan. 60 -
§ 1. Tłumacz i inni, którzy naruszają tajemnicę, powinni być ukarani sprawiedliwą karą, nie wyłączając ekskomuniki.
Kan. 61 -
§ 1. Kto nadużywa władzy lub zadania, powinien być ukarany stosownie do wielkości czynu lub zaniedbania, nie wyłączając pozbawienia urzędu, chyba że za to nadużycie jest już ustanowiona kara ustawą lub nakazem.
§ 2. Kto zaś wskutek zawinionego zaniedbania podejmuje lub pomija bezprawnie z czyjąś szkodą akt władzy kościelnej, posługi albo zadania, powinien być sprawiedliwie ukarany.
PRZESTĘPSTWO FAŁSZU
Kan. 62 –
§ 1. Kto składa przełożonemu kościelnemu oszczercze doniesienie o przestępstwie lub w inny sposób narusza czyjeś dobre imię, może być ukarany sprawiedliwą karą, nie wyłączając cenzury.
§ 2. Oszczerca może być także zmuszony do dokonania odpowiedniego zadośćuczynienia.
Kan. 63 - Stosownie do ciężkości przestępstwa, może być ukarany sprawiedliwą karą:
1°. kto sporządza fałszywy dokument kościelny lub prawdziwy zmienia, niszczy, ukrywa, albo posługuje się fałszywym lub zmienionym;
2°. kto w sprawie kościelnej posługuje się innym fałszywym lub zmienionym dokumentem;
3°. kto w publicznym dokumencie kościelnym potwierdza fałsz.
ZMIANY W BRZMIENIU KANONÓW KODEKSU
Kan. 63 – Zmian w brzmieniu kanonów kodeksu dokonuje Sobór na wniosek kardynała, Patriarchy, lub osoby upoważnionej z ramienia Patriarchy.
VACATIO LEGIS
Kan. 64 – Codex Iuris Canonici wchodzi w życie z chwilą jego zatwierdzenia.
