Tłumy wiernych zebrały się przed Pałacem Kwirynalskim w oczekiwaniu na Jego Świątobliwość Aleksandra III. Wtem sygnał z trąb dał znać o otwarciu wrót pałacu, zaś w otoczeniu biskupów ukazała się postać Wikariusza Chrystusa w stroju ceremonialnym. Jego Miłość spoczął w lektyce, dzierżąc tiarę i insygnia władzy Biskupa Rotrii. Rozpoczął się przemarsz orszaku to Bazyliki na Lateranie. Przed lektyką podążają kardynałowie ubrani w szaty liturgiczne, w których współcelebrować będą Eucharystię z Ojcem Świętym. Najbliżej Jego Świętobliwości podążają kardynał Kamerling i kardynał Wicekanclerz, posiadający dodatkowo pastorały na znak asysty Biskupowi Rotrii w celebracji uroczystości. Następnie, przed Kolegium podążają biskupi Kościoła, obleczeni w odświętne sutanny w kolorze biskupiej purpury. Przed gronem episkopalnym podążają prezbiterzy, odziani w czarne sutanny z białymi komżami. Na tę uroczystość duchowni zjechali się ze wszystkich zakątków mikroświata. Orszak przechodząc przez bramy pałacowe zostaje powitany fanfarami z trąb i owacjami wiernych. Kardynałowie-ceremoniarze udzielają pasterskiego błogosławieństwa. Procesję eskortują oddziały Gwardii Apostolskiej. W czasie przemarszu orszaku z Pałacu Kwirynalskiego do Bazyliki na Lateranie, w całym mieście biły dzwony na pamiątkę tego wydarzenia. Po dotarciu na miejsce, Jego Świętobliwość, wraz z kardynałami, biskupami i klerem, wszedł do Bazyliki i w asyście kardynałów-ceremoniarzy rozpoczął uroczystości związane z 350 dniem swojego panowania.

Jego Świątobliwość odczyta teraz lis apostolski z tytułami honorowymi dla monarchów krajów konkordatowych.

Nowo mianowany biskup Pietro Mancini podszedł do złotego Tronu św. Pawła, ukłonił się głęboko i powiedział :

Wasza Świątobliwość! Wyrażając wdzięczność Kościoła naszego za te wspaniałe 350 dni, przedstawiam Ci, Najjaśniejszy Panie, Codex de Medici, kronikę Twego panowania. Niechaj Bóg błogosławi Ci i wynagrodzi Ci Twój trud.

Podchodzi do Patriarchy, całuje go w pierścień, po czym odchodzi na jego prawicę i czyta :

Pamiętnego 11 marca Anno Domini 2012, po trwającym zaledwie kilka godzin konklawe, szacowne grono purpuratów-elektorów Stolicy Apostolskiej wydało werdykt. Uznało Ono pod natchnieniem Ducha Świętego obrać następnym, piętnastym już z kolei Patriarchą Kościoła i suwerennym władcą Państwa Kościelnego Rotria, Księcia Kardynała Lorenzo de Medici, głowę oraz nestora książęco-patrycjuszowskiego rodu de Medici. Dostojny Kardynał już onegdaj miał honor po trzykroć zasiadać na Patriarszym Złotym Tronie - pod imieniem Piusa II dwukrotnie, a później Aleksandra II. Dał się wtedy poznać jako mądry przywódca i sprawny reformator, lecz przede wszystkim jako dobry Pasterz, Biskup i Troskliwy Ojciec Kościoła.
 
Tym razem, przybrawszy imię pontyfikalne Aleksandra III, na początek swych rządów zdecydował o zmianie. Postanowił mianowicie przenieść swą monarszą siedzibę na Kwirynał, Pałac Laterański przeznaczając na miejsce uroczystości kościelnych i dworskich. Było to niejako symbolicznym otwarciem nowych lepszych czasów - okresu zgody, stabilności i wzrostu, które to niebawem miały nastąpić. I tak też, za życzeniem oraz modlitwami Ojca Świętego się stało. Odnowiona postanowieniami Florentinum Primum Kuria Rotryjska wznowiła potrzebną działalność, zaś Signoria rozpoczęła swe procedowanie. Z czasem przybyło nowych mieszkańców i obywateli, powiększył się stan duchowny, a kilkoro kapłanów dostąpiło z rąk Patriarchy zaszczytu nominacji biskupich. Utworzony za pontyfikatu jego Poprzednika Uniwersytet Rotryjski rozwinął skrzydła i począł przyjmować studentów, a nowo powstałe Apostolskie Seminarium Duchowne kandydatów do kapłaństwa. Wznowił działalność zapomniany już nieco Instytut Heraldyczny, budowano nowe kościoły, zaczęła ukazywać się prasa. Wieńcząc swój pontyfikat Jego Świątobliwość opublikował Codex Iuris Canonici, króry to odtąd miał być wskazówką i wyznacznikiem postępownania Rotryjskiego duchowieństwa.

Jako były dyplomata, nowy Patriarcha dbał w szczególnym względzie o prestiż i umacnianie dobrego obrazu Państwa Kościelnego wśród państw Pollinu. Odbył w tym celu podróż apostolską do Demokracji Surmeńskiej, która to zacieśniła stosunki, i pogłębiła wzajemną współpracę między oboma krajami. Podczas Jego panowania udało się również wygasić wielomiesięczny wyniszczający i bratobójczy konflikt z Rzeczypospolitą Obojga Narodów, jak również przypieczętować ten stan konkordatem. Zaowocowało to powrotem miejscowego kleru i wiernych na matczyne łono - łono prawowitego Kościoła. Ojciec Święty zdecydował też o utworzeniu Nuncjatury Apostolskiej w Królestwie Skarlandu, przez co tamtejsza wspólnota rozkwitła na nowo, i jak za dawnych czasów zaczęła działać, oraz cieszyć się prężnym rozwojem. Nie bez znaczenia oczywiście pozostaje fakt załagodzenia waśni i wzajemne zrozumienie z południowym Rotryjskim sąsiadem - Państwem Ciprofloksjańskim, na który to dialog Jego Świątobliwość dobrotliwie zezwalał.

Obwołany ponownie Rotryjskim Patriarchą na następnym konklawe 16 września Anno Domini 2012, Jego Świątobliwość skoncentrował się na pracy nad ostatecznym ustaleniem podziału terytorialnego Państwa Kościelnego, wyznaczeniem granic księstw i obsadzeniem ich stolców godnymi i zasłużonymi mężami, co zostało usankcjonowane w dokumencie Magna Charta Tituli Nobilitatis. Utworzony został również w tym czasie Bank Patriarszy oraz Galeria Medycejska, miejsce gromadzące najznamienitsze dzieła sztuki artystów Rotryjskich i zagranicznych, a także Patriarsze podarki. Ojciec Święty podjął również starania w celu spisania zasad przyszłych konklawe oraz uregulowania metod wyboru swoich następców, co znalazło wyraz w ogłoszonej bulli Universi Dominici Gregis. Pontyfikat ten przyniósł ponadto wiele synodów plenarnych i biskupich, na których to hierarchowie radzili nad przyszłością państwa i kościoła.

Dyplomacja Rotryjska również w tym czasie nie próżnowała. Jego Świątobliwość odbył podróż apostolską do Wiedna, na zaproszenie Jego Cesarskiej i Królewskiej Mości Maksymiliana Teodora I, gdzie uroczyście podpisano konkordat. Było to ostateczne złagodzenie nadszarpniętych kilka lat temu stosunków, i przemianę wzajemnej obojętności w przyjaźń. Umowa konkordatowa zawarta została również z Republiką Francuską, Królestwem Agurii, oraz Królestwem Skarlandu, we wszystkich tych krajach erygowano diecezje i mianowano biskupów. Symbolicznym przypieczętowaniem drugiego pontyfikatu Ojca Świętego Aleksandra III było ustanowienie Ordo Supremi Apostolicam Alexandri Terti - nowego zaszczytnego wyróżnienia przyznawanego za wybitną pracę i służbę obywatelom Rotrii, jak również obcokrajowcom w ramach szczególnego szacunku.

Biskup Mancini znów się kłania i odchodzi na wyznaczone miejsce.

Wasza Świątobliwość,
Umiłowany Ojcze Chrzestny,

Plurimos Annos!

Nikt nie wiedział o planach Jego Cesarskiej i Królewskiej Mości, nawet jego najbliżsi współpracownicy. Zaledwie pół godziny wcześniej polecił przygotować swój automobil oraz Cesarską i Królewską Gwardię do podróży do Rotrii. Wywołało to niemałe zdziwienie w Hofburgu. Tuż po północy kolumna samochodów z naddunajskim Monarchą staje przed Bazyliką na Lateranie. Z jednego z pojazdów wychodzi Maksymilian Teodor I w asyście kilku gwardzistów, po czym wchodzi do Bazyliki i kieruje się w stronę Jego Świętobliwości Aleksandra III. Stanąwszy tuż obok daje znak Wielkiemu Ochmistrzowi Dworu, a ten uderza trzykrotnie laską o podłogę dając zebranym znak, że Monarcha zamierza przemówić.



Wasza Świątobliwość,
Eminencje, Ekscelencje, Szanowni Goście,

proszę o wybaczenie starzejącemu się Monarsze niemożności stawienia się jeszcze wczoraj, w tak ważnym dniu dla Stolicy Apostolskiej, lecz ostatnie spięcia na linii Ekkore-Wiedeń nie mogły pozostać bez mojej uwagi i interwencji. Dzisiaj przybywam do kraju, gdzie zawsze mogę liczyć na życzliwość, a kiedy wracan nad Dunaj to żal mi jest wyjeżdżać.


Wasza Świątobliwość, nie sposób wyrazić jak wielkim dla mnie zaszczytem jest nadany mi przez Waszą Świątobliwość tytuł. Tym większe jest to dla mnie wyróżnienie, iż Fidei Defensor zosał również mój ojciec, Arcyksiążę Franz Jozef von Habsburg.

Nie zapominajmy jednak, że to Wasza Świątobliwość jest niejako jubilatem tychże uroczystości. Za Waszą Świątobliwością rok ciężkiej pracy - ale z perspektywy czasu stwierdzić muszę, że był to rok bardzo owocny. Państwo Kościelne jak nigdy wcześniej ulegało rozkwitowi. Przyszło Waszej Świątobliwości panować w czasach trudnych dwojako: po pierwsze tuż po swego rodzaju dochodzącym rozłamie pośród duchownych, o którym mówiono również podczas Kongresu wiedeńskiego; po wtóre w czasach niskiej aktywności w mikroświecie i małego zainteresowania tą formą rozrywki. A jednak mimo przeciwności Wasza Świątobliwość z dumnie podniesioną głową kroczył naprzód, nie zważając na przeciwności i wypełniając swoją misję - misję pasterza, prowadzącego swoje stado oraz jednocześnie głowy państwa, potrafiącej podejmować właściwe decyze.

Wasza Świątobliwość, chciałbym również podziękować za rozwój stosunków pomiędzy Monarchią Austro-Węgierską a Państwem Kościelnym. Niegdyś nasze kraje były sobie właściwie obce. Szczególnie dalekie stały się po rozwiązanym konkordacie. Dzisiaj, dzięki współpracy, nasze kraje są sobie znacznie bliższe, Monarchię i Stolicę Apostolską łączy konkordat, a ja prosty Monarcha mam przyjaciela (jeśli wolno mi tak powiedzieć), na którego mogę zawsze liczyć. Z całego serca gratuluję zatem i Waszej Świątobliwości, i całemu Narodowi Rotryjskiemu tak wspaniałego Przewodnika, który już dziś zapisał się w kartach historii tego państwa. Oby Rotria miała w przyszłości więcej takich Patriarchów! Wszystkiego dobrego!

Oto odpowiedź Króla Skarlandu na wydarzenia jubileuszowe:

Witam.

Należy pogratulować Jego Świętobliwości 350 dni panowania. To jak na realia mikronacji bardzo długi okres czasu, mimo wszystko jest to prawie rok. Mnie osobiście cieszy to, że udało nam się utworzyć Kościół Rotryjski w Skarlandzie i zaczęło to wszystko jakoś funkcjonować. Liczę na dalszą współpracę pomiędzy Rotrią a Skarlandem.

Osobiście pragnę podziękować za tytuł honorowy Arcychrześcijańskiego Króla, który otrzymałem. Bardzo pozytywnie zaskoczyło mnie to wyróżnienie. Jest to chyba moje pierwsze wyróżnienie otrzymane poza Skarlandem i jestem z niego dumny.

Jeszcze raz gratuluję 350 dni panowanie i życzę kolejnej rocznicy - 500 dni. Pozdrawiam.