Żywot Świętego Tomasza

Od czasów św. Pawła Apostoła i Jan Ewangelisty nie było człowieka, który z tako dobitnością objaśniał Boskie tajemnice jak Święty Tomasz.
Urodził się on w roku 1226  z hrabiów z Akwinu na zamku Rocca secca. Kiedy chłopiec miał pięć lat został wysłany do oo. Benedyktynów na Monte Casino na wychowanie. Tam wykazał się wielkim rozumem i dojrzałością chrześcijańską, tak iż w wieku dwunastu lat ojciec wysłał go na uniwersytet do Neapolu. Tam po raz pierwszy spotkał się z dominikanami, do których zapragnął się przyłączyć. Po pięciu latach porzucił zakon benedyktynów i przyłączył się do dominikanów. W drodze do Paryża został uwięziony przez rodzinę, która chciała, żeby Tomasz objął wysokie stanowisko kościelne, jednak mimo to wytrwał w swoim zamiarze bycia dominikaninem.

Po uwolnieniu w roku 1245 udał się na studia do Paryża, a następnie w 1248 udał się na dalsze studia do Kolonii, gdzie był uczniem Alberta Wielkiego. Tam uzyskał stopień bakałarza biblijnego i napisał pierwsze swe dzieła. Wyświęcony na kapłana z taką rzewnością odprawiał Msze św., że często znajdowano ołtarz mokry od jego łez. Miał też dar głoszenia kazań, a lud słuchał go z wielką uwagą.

W 1265 udał się do Rzymu, by nauczać w tamtejszej szkole dominikańskiej. Tam napisał wiele dzieł.  W 1272 wyjechał do Neapolu, by założyć studium dominikańskie. W Neapolu pełnił obowiązki kaznodziei w kościele San Domenico Maggiore. 6 grudnia 1273 przeżył silne doświadczenie mistyczne i kryzys zdrowotny. Na początku 1274 roku papież wysyłał go na sobór w Lyonie i Tomasz podjął się tej podróży mimo złego stanu zdrowia. Po drodze zatrzymał się w zamku swej krewnej, gdzie bardzo się rozchorował. Przeczuwając zbliżającą się śmierć, poprosił by dano mu umrzeć w klasztorze, a ponieważ nie było w okolicy żadnego zgromadzenia dominikańskiego, został zawieziony do klasztoru cystersów w Fossanova w pobliżu Sonnino, gdzie zmarł 7 marca 1274 roku. Po śmierci otrzymał tytuł doctor angelicus (doktor anielski).

Wasza Świątobliwość, Umiłowani Bracia.

Pragnę podziękować Generałowi Zakonu za zaproszenie na tak wielką uroczystość jaką była ceremonia dedykacja klasztoru ku czci Św. Tomasza z Akwinu. Dominikanie z Fiesole są świadectwem, że wspólnoty zakonne w Państwie Kościelnym od wielu lat cieszą się uznaniem i są nieodłączną częścią tradycji rotryjskich. Mamy nadzieję, że Zakon Braci Dominikanów będzie nadal wzrastał będąc przykładem chrześcijańskiej kultury dla państw v-świata. Korzystając z okazji pragnę przekazać Ojcu Generałowi najszczersze życzenia pomyślności oraz dalszych sukcesów.

Z braterskim pozdrowieniem,

/-/ Don  Lorenzo Pietro I de Medici-Catalan
Wielki Książę Toskanii, Książę Florencji, Hrabia Segesty, Pan Barii,
kardynał kamerling Świętego Kościoła Rotryjskiego et, etc, etc.