Pamiętnego 11 marca Anno Domini 2012, po trwającym zaledwie kilka godzin konklawe, szacowne grono purpuratów-elektorów Stolicy Apostolskiej wydało werdykt. Uznało Ono pod natchnieniem Ducha Świętego obrać następnym, piętnastym już z kolei Patriarchą Kościoła i suwerennym władcą Państwa Kościelnego Rotria, Księcia Kardynała Lorenzo de Medici, głowę oraz nestora książęco-patrycjuszowskiego rodu de Medici. Dostojny Kardynał już onegdaj miał honor po trzykroć zasiadać na Patriarszym Złotym Tronie - pod imieniem Piusa II dwukrotnie, a później Aleksandra II. Dał się wtedy poznać jako mądry przywódca i sprawny reformator, lecz przede wszystkim jako dobry Pasterz, Biskup i Troskliwy Ojciec Kościoła.
 
Tym razem, przybrawszy imię pontyfikalne Aleksandra III, na początek swych rządów zdecydował o zmianie. Postanowił mianowicie przenieść swą monarszą siedzibę na Kwirynał, Pałac Laterański przeznaczając na miejsce uroczystości kościelnych i dworskich. Było to niejako symbolicznym otwarciem nowych lepszych czasów - okresu zgody, stabilności i wzrostu, które to niebawem miały nastąpić. I tak też, za życzeniem oraz modlitwami Ojca Świętego się stało. Odnowiona postanowieniami Florentinum Primum Kuria Rotryjska wznowiła potrzebną działalność, zaś Signoria rozpoczęła swe procedowanie. Z czasem przybyło nowych mieszkańców i obywateli, powiększył się stan duchowny, a kilkoro kapłanów dostąpiło z rąk Patriarchy zaszczytu nominacji biskupich. Utworzony za pontyfikatu jego Poprzednika Uniwersytet Rotryjski rozwinął skrzydła i począł przyjmować studentów, a nowo powstałe Apostolskie Seminarium Duchowne kandydatów do kapłaństwa. Wznowił działalność zapomniany już nieco Instytut Heraldyczny, budowano nowe kościoły, zaczęła ukazywać się prasa. Wieńcząc swój pontyfikat Jego Świątobliwość opublikował Codex Iuris Canonici, króry to odtąd miał być wskazówką i wyznacznikiem postępowania rotryjskiego duchowieństwa.

Jako były dyplomata, nowy Patriarcha dbał w szczególnym względzie o prestiż i umacnianie dobrego obrazu Państwa Kościelnego wśród państw Pollinu. Odbył w tym celu podróż apostolską do Demokracji Surmeńskiej, która to zacieśniła stosunki, i pogłębiła wzajemną współpracę między oboma krajami. Podczas Jego panowania udało się również wygasić wielomiesięczny wyniszczający i bratobójczy konflikt z Rzeczypospolitą Obojga Narodów, jak również przypieczętować ten stan konkordatem. Zaowocowało to powrotem miejscowego kleru i wiernych na matczyne łono - łono prawowitego Kościoła. Ojciec Święty zdecydował też o utworzeniu Nuncjatury Apostolskiej w Królestwie Skarlandu, przez co tamtejsza wspólnota rozkwitła na nowo, i jak za dawnych czasów zaczęła działać, oraz cieszyć się prężnym rozwojem. Nie bez znaczenia oczywiście pozostaje fakt załagodzenia waśni i wzajemne zrozumienie z południowym Rotryjskim sąsiadem - Państwem Ciprofloksjańskim, na który to dialog Jego Świątobliwość dobrotliwie zezwalał.

Obwołany ponownie Rotryjskim Patriarchą na następnym konklawe 16 września Anno Domini 2012, Jego Świątobliwość skoncentrował się na pracy nad ostatecznym ustaleniem podziału terytorialnego Państwa Kościelnego, wyznaczeniem granic księstw i obsadzeniem ich stolców godnymi i zasłużonymi mężami, co zostało usankcjonowane w dokumencie Magna Charta Tituli Nobilitatis. Utworzony został również w tym czasie Bank Patriarszy oraz Galeria Medycejska, miejsce gromadzące najznamienitsze dzieła sztuki artystów Rotryjskich i zagranicznych, a także Patriarsze podarki. Ojciec Święty podjął również starania w celu spisania zasad przyszłych konklawe oraz uregulowania metod wyboru swoich następców, co znalazło wyraz w ogłoszonej bulli Universi Dominici Gregis. Pontyfikat ten przyniósł ponadto wiele synodów plenarnych i biskupich, na których to hierarchowie radzili nad przyszłością państwa i kościoła.

Dyplomacja Rotryjska również w tym czasie nie próżnowała. Jego Świątobliwość odbył podróż apostolską do Wiednia, na zaproszenie Jego Cesarskiej i Królewskiej Mości Maksymiliana Teodora I, gdzie uroczyście podpisano konkordat. Było to ostateczne złagodzenie nadszarpniętych kilka lat temu stosunków, i przemianę wzajemnej obojętności w przyjaźń. Umowa konkordatowa zawarta została również z Republiką Francuską, Królestwem Agurii, oraz Królestwem Skarlandu, we wszystkich tych krajach erygowano diecezje i mianowano biskupów. Symbolicznym przypieczętowaniem drugiego pontyfikatu Ojca Świętego Aleksandra III było ustanowienie Ordo Supremi Apostolicam Alexandri Terti - nowego zaszczytnego wyróżnienia przyznawanego za wybitną pracę i służbę obywatelom Rotrii, jak również obcokrajowcom w ramach szczególnego szacunku.

Na kilka minut przed północną na balkonie Bazyliki Laterańskiej pojawił się kardynał Franciszek Ferdynand von Habsburg, Dziekan Kolegium Kardynalskiego, który ogłosił, iż dnia 20 miesiąca września 2013 roku nowym Patriarchą został kardynał Cesare de Medici. Przyjąwszy imię Pius III rozpoczął sześciomiesięczny okres swego pontyfikatu.

Do grona państw konkordatowych dołączyło Królestwo Zjednoczonych Niderlandów, Trizondal oraz Królestwo Surmeńskie. Największym osiągnięciem jest powrót tego ostatniego kraju na łono Matki Kościoła. Proces normalizacji stosunków dobiega powoli końca. Wszystkie kraje, które wiernie strzegły Złotego Tronu w minionych latach, ponownie złączyły się ze Stolicą Apostolską. Jego Świątobliwość odbył w tym czasie pielgrzymkę do Palestriny, gdzie złożone zostały w miejskiej katedrze relikwie świętej Anny, która otoczyć ma opieką wszystkich mieszkańców Wielkiego Księstwa Toskanii.

Przeto za czasów Piusa III do godności biskupiej zostali wyniesieni Giacinto Martino Mancini, Giovanni Ganganelli oraz Tommaso Domenico Mancini, za szczególną pracę na rzecz Kościoła oraz Państwa Kościelnego. Nasz Wielebny Ojciec widząc również aktywność innych obywateli odznaczył niektórych z nich tytułami arystokratycznymi. Tak też Nicolas Dreder stał się Szlachetnym Baronem, a Pio Maria Facibeni Wielmożnym Hrabią.

Ważnym punktem pontyfikatu Piusa III było zakończenie obrad II Soboru Trydenckiego, który określił kwestie istotne dla dalszej działalności Rotrii, m.in. rolę Kościoła, dialog z innymi religiami, rolę duchowieństwa czy rytuały zakonne. Efektem soboru było także przyjęcie dwóch bardzo istotnych dokumentów - Ceremoniału Kwirynalskiego oraz Ceremoniału Uroczystości Kościoła Rotryjskiego. Wprowadziły one nowy ład w obowiązujących zasadach przeprowadzania uroczystości. Dokonano również najistotniejszych zmian w Rytuale Laterańskim -jednym z kluczowych aktów Państwa Kościelnego Rotria. Uznano także zakon działający na terenie Królestwa Augurii - Zakon Rycerzy Świętego Jerzego Domu Agurskiego, który cieszy się wielkim szacunkiem i powodzeniem wśród mieszkańców tego kraju.

Jego Świątobliwość z pieczołowitością dbał zarówno o rozwój duchowy jak i kulturowy. Jego pontyfikat przyniósł katharsis dla Uniwersytetu Rotrii oraz Apostolskiego Seminarium Duchownego. Podpisano wiele umów międzynarodowych. Wielkim sukcesem okazała się także wystawa delegacji rotryjskiej podczas Festiwalu Kultury w Al-Rajn.

Jak zostanie zapamiętany Pius III? Jako człowiek mądry, wyważony i otwarty na wszystkie propozycje. Człowiek o wysokiej klasie co wpisuje się w rodowe dziedzictwo de Medici.

Leon II - kardynał Lorenzo Pietro de Medici, pięciokrotny Patriarcha Rotrii, zasiadł ponownie na Tronie Pawłowym 6 czerwca 2014 roku, dwa dni po abdykacji poprzednika - Innocentego IV.
 
Nowy Biskup Rotrii został koronowany 19 czerwca br., w Bazylice Laterańskiej. Tiarę na głowę nowego Ojca Świętego założył Jego Eminencja Franciszek kardynał von Habsburg.

Pontyfikat Leona II zostanie zapamiętany z dużej ilości uroczystości, które Dwór Patriarszy organizował w Bazylice Laterańskiej. Dużą zasługą zapisał się tutaj ówczesny Szambelan Patriarszy - bp Pio Maria Facibeni, który wzorowo przygotowywał wszystkie ceremonie. Szczególnie zostanie zapamiętana ceremonia ekskomuniki, która odbyła się 18 sierpnia 2014 roku. Wykluczono wówczas ze wspólnoty Kościoła Świętego masonów, z rotryjskim duchownym na czele.

Kolejny z rzędu pontyfikat, nie przyniósł Państwu Kościelnemu nowego kardynała. Za to Leon II nominował dwóch biskupów - godności tej dostąpili dwaj Infułaci: Pio Maria Facibeni i Nicolaus Stefano Dreder. Nominowano również hrabiego, którym został Maksymilian Horoch z Agurii. Dodatkowo warto wspomnieć, że za pontyfikatu Patriarchy Medyceusza trzech diakonów otrzymało nominację kapłańską. Kilku rotryjczyków zostało również nagrodzonych orderami, co stanowiło nowość w porównaniu z dwoma poprzednimi pontyfikatami.

Ojciec Święty podczas swojego pontyfikatu odbył jedną pielgrzymkę - do Królestwa Zjednoczonych Niderlandów. Planów podróży apostolskich było więcej, lecz nie zostąły one zrealizowane. Do grona państwa konkordatowych dołączyła Federacja Brodryjska. Z bycia członkiem wspólnoty kościoła zrezygnowały Niderlandy, gdyż król tego państwa zerwał traktat z powodu ekskomuniki następcy tronu.

Urząd Wicekanclerza od początku pontyfikatu sprawował kard. von Habsburg, również przez kilka tygodni Jego Eminencja był Sekretarzem Stanu, po czym zastąpił go na tym urzędzie bp Facibeni - Prymas wspominanej Brodrii. Urząd Gonfaloniera Wojsk Patriarszych niezmiennie od dłuższego czasu sprawował baron Dreder, zaś Mecenasem Patriarszym był Giuliano Montini - ekskomunikowany kapłan. Warto dodać, że pojawiła się nowa prefektura - Kongregacja Sprawiedliwości.

Pontyfikat Ojca Świętego Leona II zakończył się 21 sierpnia, gdy Jego Świątobliość w godzinach porannych, odszedł do Domu Ojca. Vere patriarcha mortuus est...