W mojej skromnej ocenie, odpowiedź warto zawęzić odwołując się do pewnego rodzaju aksjologii. Głównym jak wiemy zadaniem transplantologii jest ratowanie życia ludzkiego przez przeszczep organów. Jest to najczęściej konieczne o tyle, że są organy ludzkie, których nie sposób zastąpić maszyną czy zwierzęcym odpowiednikiem. Życie człowieka zależy tylko i wyłącznie od tego, czy w danym momencie znajdzie się niezbędny dawca. Natomiast neokanibalizm (termin, by the way całkowicie stworzony przez Wolniewicza) odwołuje się do założeń całkowicie sprzecznych - przynajmniej w mojej ocenie - z działalnością dla życia lub zdrowia ludzkiego. Oczywiście to jedynie moja skromna opinia, spekulacja. Najlepiej, gdyby jakiś znawca etyki przedstawił swój pogląd, chociaż szukanie takiego w mikroświecie wydaje się aberracją . Temat ciekawy, wart uwagi.

Warto zwrócić uwagę na obecny w transplantologii zwrot  "śmierć pnia mózgu". Tak "medycy" pozbywają się problemu ludzi w śpiączce. Śmierć następuje tylko wtedy, gdy serce przestaje bić.

Czytałem o wielu przypadkach, że ludzie z tak zwaną śmiercią pnia mózgu budzili się i wracali do zdrowia. I słyszałem też, że pobierając od nich organy podaje się środek znieczulający? Dlaczego? Przecież to wg lekarzy nieboszczyk.

Jest zatem ryzyko,  że ona zawsze może być błędna. I wytną serce żyjącemu człowiekowi. Dlatego ja nie wyrażam zgody na pobranie swoich organów. Pomijam kwestię wiary w ciała zmartwychwstanie.

Eminencjo, a od kiedy to cel uświęca środki?

Nie, nie. Miałem na myśli pośmiertne oddanie narządów Po za tym, oddać komuś bliskiemu narząd dla uratowania mu życia, nawet kosztem własnego - nie powinno dziwić.