Z czym Wam Bracia kojarzy się ta epoka? Jakie znaczenie według was mają "wieki średnie" dla Kościoła Katolickiego, chrześcijaństwa (czy można doszukać się jakiś pozytywów, które może i by choć trochę przyćmiły negatywy?) oraz Europy? Jaka jest wasza opinia o dorobku tego okresu?

Wyniki tej dyskusji chcę (o ile nie macie nic przeciwko) wykorzystać w projekcie dotyczącym średniowiecza, który przygotowuję. Także myślę, że jest to przyjemne z pożytecznym bo i może jakaś dysuksja się wywiąże (aktywność), a ja będę mógł jej owoce wykorzystać w swojej pracy (oczywiście nie jesteście dla mnie jedynym źródłem:), ale jednym z nich, ponieważ chcę aby moja praca była bogata o różne obrazy).

Doskonale zdaję sobie sprawę, że temat nie należy do najłatwiejszych, ale muszę się z nim zmierzyć (a przy okazji trochę Braci w to wciągam...). Nie chodzi o to, żebyście mi Bracia się na ten temat rozlegle rozpisywali (bo to już moje zadanie). Będę i nawet usatysfakcjonowany odpowiedzią w stylu: średniowiecze? ciemnota i głupota. Choć mile widzane jakieś uzasadnienie i rozwinięcie myśli.

W żadnym razie ciemnota i głupota! Rozwleczony w czasie, ale jednak okres pewnego postępu. Okres syntezy barbarzyńskich kultur z chrześcijaństwem, okres kształtowania się potęgi papieży. Epoka uniwersalizmów ścierających się ze sobą, które ostatecznie poniosły oba klęskę, wskazując Europie jasno, że nie ma uniwersalnej władzy nad światem i skupić się należy na budowaniu państw narodowych. Wiara w Boga? Niewątpliwie była szczera i gorąca, skoro chłopi porzucili swe gospodarstwa by udać się w niepewną drogę do Jerozolimy i ponieść śmierć dla chwały niebieskiej.

Średniowiecze to ciekawa epoka. Chociaż z dzisiejszego punktu widzenia okres zacofania i ciemnoty, jeśliby ją wyjąć z osi czasu, zauważymy, że mimo wszystko rozwijała się i kultura i technika. Zachodziły zmiany, bez których nie było by możliwe odkrycie Ameryki i wejście w nowożytność. 

Zależy z której strony patrzeć na średniowiecze. Z jednej strony postęp, a z drugiej ciemnota i bezmyślność.

W żadnym razie ciemnota i głupota! Rozwleczony w czasie, ale jednak okres pewnego postępu. Okres syntezy barbarzyńskich kultur z chrześcijaństwem, okres kształtowania się potęgi papieży. Epoka uniwersalizmów ścierających się ze sobą, które ostatecznie poniosły oba klęskę, wskazując Europie jasno, że nie ma uniwersalnej władzy nad światem i skupić się należy na budowaniu państw narodowych. Wiara w Boga? Niewątpliwie była szczera i gorąca, skoro chłopi porzucili swe gospodarstwa by udać się w niepewną drogę do Jerozolimy i ponieść śmierć dla chwały niebieskiej.

Szczera wiara chłopów? Akurat. Ludzie nie mięli ziemi w średniowieczu, ciężko było znaleźć sobie zajęcie dające chleb, więc gdy tylko pojawiła się szansa na to by z dala od Panów feudalnych zdobyć kawałek ziemi to zarówno chłopstwo jak i młode rycerstwo rzuciło się do boju, licząc na lepsze jutro. Nie sądzę by kluczowym aspektem wyprawy była religia, lecz bieda. Skoro nie było nic do stracenia, to ludzie ruszyli w nieznane po chwałę i bogactwo.
Ze strony papieża to także była decyzja w dużej mierze polityczna- odbijając Ziemię Świętą z rak pogan mógł udowodnić swoją wyższość nad Patriarchą Konstantynopola, z którym jak wiemy w średniowieczu się nie lubił (są to czasy niedługo po schizmie).

Co do samego średniowiecza. Stanowczo trzeba stwierdzić, że nie jest to okres ciemnoty i zacofania. Spójrzmy na architekturę romańską i gotycką. Te pierwszą znamy głównie jako malutkie kościółki czy jakieś wieżyczki. Jest to błąd. Romanizm osiągał wielką formę. Znamy wiele wspaniałych twierdz i kościołów romańskich które były potężne i majestatyczne, np.: Krak des Chevaliers czy Kolegiata w Tumie lub też Katedra w Wormacji. Niewątpliwie także gotyk budzi respekt, gdyż osiągnął on niesamowite kształty, formy i rozmiary, które do dziś zachwycają. Tak więc architektura średniowiecza jest tym, co na pewno przynosi temu okresowi chlubę.

Bracie Augusto najdroższy.

Podobnie jak Brat Artur uważam, że ludność w średniowieczu wcale nie była bogobojna.

Ależ ja przecież dokładnie tak samo rozumuję, wiara w Boga przecie nie oznacza że człowiek staje się
 od razu bogobojny, zresztą - kiedy ludzie tak naprawdę bogobojni byli - jest to cecha mniejszości     
  chyba niestety, jak pokazują dobitnie nie tylko średniowiecza dzieje, ale też i ogólnie ostatnich
   dwóch tysięcy lat... Miałem ja na myśli co innego, mianowicie specyficzną duchowość tamtego 
    okresu, wiarę nie tylko w Jezusa Chrystusa i nauki Kościoła jego (z których to nb plebs niewiele
     rozumiał i tylko dlatego się do nich stosował, bo tak władza zwierzchnia nakazywała, a zresztą i ta 
      władza prawdy te często w sposób naiwny postrzegała, wybiórczo się do nich stosując),
       ale też w całe spektrum różnorakich przesądów ludowych i zabobonów, tajemnych sił magicznych 
        światem rządzących, istot i duchów skrywających się przed okiem człowieka, lecz na jego losy 
         wpływ posiadających. Mimo iż aniołkami jakimi ludzie ówcześni w żadnym razie nie byli, to nie 
          wątpię iż cechowała ich głęboka, choć czasami przedziwna duchowość i religijność.
       
Dziś bowiem nawet dla niejednej osoby głęboko w Boga wierzącej istnienie świata duchowego, aniołów, 
 szatana, złych duchów, wydaje się trudne do wyobrażenia, jest trochę takie nierealne, nierzeczywiste.   
  Niby sie w to wierzy, ale... A jakże inaczej sprawa ta wygladała wtedy właśnie, tam jak już wcześniej 
   wspomniałem, raczej nie było ludzi całkowicie wyzutych z wiary w istniejący obok nas świat 
    pozazmysłowy i nadprzyrodzony, tak jak to w czasach dzisiejszych ma często miejsce.
     I to jest właśnie dla mnie w tym okresie fascynujące.

A tak poza tym.

z drugiej straszne warunki sanitarne i medyczne

       
Ale za to jakie malownicze były wtedy zabiegi chirurgiczne naprzykład.

Cóż, kult relikwii przejęto od pogan. Jak z resztą masę innych rzeczy

Ależ Wasza Świątobliwość, ja tego nie neguję. Natomiast w XXI w. moglibyśmy darować sobie ćwiartowanie świętych. Wszak w człowieku bardziej liczy się dusza, a nie ciało, a to ono w relikwiarzu się znajduje

Gdybyśmy bezwiednie podążali za tradycją, bez przemyślenia jej błędów, to stosy z epileptykami nadal by płonęły