Pafnucy widząc kardynała, wstaje szybko, kłania się i mówi:
  Ależ oczywiście, Eminencjo proszę zasiądź z nami, i skosztuj pysznej baraniny!
   Do wina do wspaniały dodatek! Jak widzisz mój towarzysz, wypiwszy za dużo
    przysnął nieco, więc miło mi będzie jak zechcesz dotrzymać mi towarzystwa.

     zerka też w stronę okna -
    O! A któż to tam zasiadł! Toż to Brat Francesco! Pozwól zatem Bracie do nas,
      pomóż nam w jedzeniu, albowiem udziec ten jest tak olbrzymi,
       iż sami mu nie podołamy!

Dziękuję za zaproszenie, Bracie. Nie ukrywam, że jestem zmęczony, a posiłek z pałacu Kamerlinga podadzą dopiero za dwie godziny. Wobec tego z chęcią się poczęstuję.

Kardynał zasiada przy stole i zabiera się do udźca, podsuniętego przez diakona Pafnucego. W tym czasie pachołek przynosi mu zamówione wino. Zaczynając jeść, kardynał zaczyna rozmowę:

Powiedz mi, Bracie, jak tam twe przygotowania do przyjęcia nominacji kapłańskiej?

Ależ Bracie Francesco, ja serdecznie zapraszam! Zawsze powtarzam, kardynał czy diakon - jednemu Bogu służymy, nieprawdaż? Zresztą jam nie paniczyk, co by to za pospolitowanie się uważał. Zapraszam do nas!

 Pafnucy odpowiada kardynałowi:
 Na razie Eminencjo, to czekaliśmy wraz z moim ojcem duchownym i nauczycielem
  Ekscelencją Mancinim na otwarcie Uniwersytetu, kiedy tylko on ruszy - zaczynamy formację.
   Czasu jednak nie marnowałem, dużo czytałem, spędzałem czas na rozważaniach i modlitwie...

     mówiąc te słowa Pafnucy dostrzega siedzącego na uboczu, zasypanego dokumentami,
      skupionego i zaczytanego Rektora Ganganelli. Nie namyślając się długo przywołuje
       chłopaka karczemnego i szepce mu coś do ucha.

      Nie mijają nawet trzy minuty, a zwinna dziewoja sprawnie lawirując pomiędzy biesiadnikami
        staje nad osłupiałym rektorem i zamaszystym ruchem ręki stawia przed nim wielki kielich
          toskańskiego wina z taką siłą iż papiery leżące na stole wzbijają się w powietrze.

               Na zdrowie, Mości rektorze! - krzyczy Pafnucy -
                 Toskańskie, moje ulubione!
                    Nie samą pracą człowiek żyje!

Zaiste piekna

Odpowiada Bratu Pafnucemu:

Będę trzymał za ciebie kciuki, Bracie i modlił się. Wierzę, że będziesz świetnym kapłanem!

Po przybyciu Ekscelencji Maciniego, odpowiada mu:

Karczma wspaniała. I coś mi mówi, że będzie tętnić życiem, Ekscelencjo

A co do rotryjskich kucharzy to się zgadzam. Może jako kardynałowi nie wypada mi tak mówić, ale inaczej nie można: do szewskiej pasji człowieka doprowadzają, ale trzeba skurczybykom przyznać, że nie mają sobie równych w mikroświecie!

Na widok wchodzącego kardynała de Medici podnosi się z ławy i nachyla w jego kierunku, obejmując po przyjacielsku.

Witamy, Eminencjo! Prosimy siadać. Hejże, chłopcze! Podaj no tu wina Eminencji!

Witam Eminencjo de Medici(Diakon Francesco klęka przed Kardynałem i ucałowuje Jego pierścień)

Ale nabrałem apetytu na widok takiego specyjału