Ano jest zalecany. Żeby się kardynałowie nie spaśli podczas wyboru. No i żeby tam nie siedzieli miesiącami!  

Kardynał zanosi się serdecznym śmiechem, czekając na podejście pachołka. Zamawia dla siebie jedzenie.

Powoli w kierunku karczmy zbliża się Diakon Pafnucy.
   Ale nie jest sam! Prowadzi za uzdę chorego, wychudzonego
     i utykającego wierzchowca. Lecz nie jest to zwyczajny koń.
        Wymizerowany co prawda, i śmierci bliski, lecz nadal widać
          w jego oku błysk, widać szlachetność w poruszaniu się.
             Pafnucy przywiązuje konia przed wejściem i wpada do sieni.
        
                       służba! - woła diakon - szybko przynieście wody, owsa, siana
                             i mego towarzysza do stajni prowadźcie, ale chyżo!
                                I balwierza sprowadźcie do niego, niech mu nogę obejrzy!

                 Po czym wchodzi do karczmy i smutny siada przy stole.

 Do Pafnucego podbiega służący w karczmie chłopak i rzecze:
        Panie, Książę chciałby z tobą mówić!
    Diakon przygląda się - rzeczywiście, w głębi sali nieopodal
         kominka siedzi Książę de Medici! Nie zauważył go od razu,
           dla oczu świeżo przybyłego gościa mrok wypełniający wnęrze
              karczmy był zbyt wielki, lecz teraz widział wyraźnie.
       
            Pafnucy wstał więc, i podszedł do stolika przy którym
                siedział Książę - Chciałeś ze mną mówić, Panie... - powiedział

Książe ucieszył się na widok diakona i tak do niego rzekł:

Siadajcie przy nas i pozwólcie zamówić sobie coś do jedzenia i picia. Pragnę również was przeprosić za moje wczorajsze zachowanie. Cóż za wstyd! Jestem teraz zapewne poczytywany przez Was za chama i prostaka, ale to wczorajsze wino było diabelnie mocne!

Książe nieco się zawstydził, bo nie lubił, gdy publicznie popełniał jakieś gafy

Wybaczcie tedy i wysłuchajcie mojej prośby. Wiele dobrego o Was słyszałem w Bari i chciałbym, abyście zostali moi osobistym kapelanem i sekretarzem, zaraz po zakończeniu nowicjatu i nominacji prezbiterskiej. Gwaranuję Wam dach nad głową w moim zamku oraz wyżywienie wedle potrzeb, a także moją opiekę. Oczywiście, jeśli tylko mój ojciec, kardynał Larezno, któremu jestwem winien posłuszeństwo; oraz Jego Świątobliwość się zgodzą. Cóż Wy na to panie?

Kardynał Sforza klasnął w dłonie i przemówił tymi słowami:

Przymiotami umysłu, Bracie! Zapewne przymiotami umysłu. Wszak nie nowość to, iż wpływowy człowiek bierze pod swe skrzydła nowicjusza, aby go protegować i pomóc mu w rozwijaniu kariery. A Brat wielką bystrość umysłu przejawia, toteż się księciu nie dziwię, iż zapragnął mieć Brata przy sobie. Jestem pewien, że nie pożałuje!

 
   Słysząc te słowa, Diakon coraz bardziej się ze wstydu czerwienił.
        Bracia umiłowani - rzekł po cichu - tak bardzo mi kadzicie, tak wychwalacie,
              iż naprawdę nie wiem co powiedzieć. Takie słowa w ustach tak znamienitych
                   osób to niewyobrażalny zaszczyt dla ocenianego. Jeno ja uważam iż
                       na nie nie zasłużyłem - jestem jeno nędznym robakiem, przybyszem
                          z daleka, który poza innych niczym szczególnym się nie wyróżnia i
                             nic wielkiego nie uczynił...
             - wypowiedziawszy te słowa Pafnucy wstał i zwrócił się do
                     Kardynała -
                            Eminencjo! Pozwól że na chwilę Cię opuszczę, muszę zajrzeć do stajni
                              aby sprawdzić jako to balwierz z pachołkami mego konia potraktowali,
                                 może biedak już ducha wyzionął...

Do karczmy przybywa Diakon Francesco

Nalewa sobie kolejny kielich wina :

A szkoda gadać! Odsyłano mnie od Annasza do Kajfasza. A chodziło o jeden, głupi świstek papieru. Byłem tak wkuzony, że....

Wychyla go

Szkoda gadać! Chcą czegoś Bracia? Przypominam, że dzisiaj piwo tylko po 2 liry.