Witaj Bracie Pafnucy,martwi mnie to że Rotria nie jest bardzo znana i poważana w świecie

No bo jesteśmy małym państwem,wiele Kościołów istnieje w v-świecie

 Do karczmy przybył Diakon Pafnucy. Wchodzi do środka i oczom nie wierzy.
  Stoły poprzesuwane, świeczniki poprzewracane, na podłodze pełno plam, parafiny i potłuczonego
   szkła. I uwijający się między tym wszystkim siarczyście przeklinający Antonio, który
     z mizernym skutkiem próbuje ów chaos ogarnąć.

        A cóż to karczmarzu się tu wczoraj działo? - Pyta Pafnucy, lekko chichocząc pod nosem -
         A to się działo, Diakonie, że nasz lud wczoraj, świętując wybór nowego Patriarchy-Niech Mu
           Pan błogosławi-urządził sobie u nas delikatnie mówiąc małą popijawę - mówi ze złością -
            Jak jaki wielki Pan, albo Hierarcha w karczmie przebywa - pospólstwo boi się i kryguje.
              Nie chleją tak i nie rozrabiają, jest względny spokój. Lecz wczoraj wieczór wszyscy nasi   
                Dostojni na Lateranie chyba zabawiali i żaden karczmy nie odwiedził.

               No cóż, w karczmie tak bywa drogi Antonio - uśmiechnął się Pafnucy, po czym zakasał
                 rękawy i pomógł karczmarzowi w sprzątaniu. Nie minęła godzina, a po wczorajszej
                  imprezie nie było już śladu.- Dzięki Diakonie - rzekł Antonio - Nie wiem jakbym sobie
                   bez Ciebie poradził. Poczekaj chwilę - mówiąc te słowa wymyka się do kuchni.
                    Za moment wraca dzierżąc w dłoniach dzban i kielich.- To dla Ciebie - mówi -
                      Najprzedniejsze wino jakie mamy, pochodzi jeszcze z czasów JŚw. Victora I -
                       Tylko nic Panie nie mów Arcybiskupowi żem ci ten trunek dawał, boby mnie
                         on nieźle prześwięcił, została tego wina bowiem jeno mała beczułka, którą
                          Mój Pan jak oka w głowie strzeże i na naprawdę wyjątkowe okazje trzyma.

                    Nic się nie bój Antonio, zostanie to między nami - rzecze z uśmiechem Pafnucy -
                      po czym nalewa szlachetny napój do kielicha, podnosi go ku górze i mówi -
                        Za Aleksandra!  Za Aleksandra! - Powtarza za nim wzruszony Antoni.


 

 A Ojciec Szambelanem! Oraz mym bezpośrednim w kanonii przełożonym!
  Z serca gratuluję!
   
      Co do mej nominacji, to aż przysiadłem z wrażenia, kiedy goniec wpadł tu przed chwilą
        i Ordonans Patriarszy mym oczom pokazał. Ja skromny Pafnucy - Kanonikiem?
          I to Laterańskiej Kapituły? Nie może to być prawda chyba...

            Siedziałem tu strapiony modląc się i nie wiedząc co czynić dalej...
     
       Aż wszedł tu Ekscelencja i wiadomość tę potwierdził! Czyli jednak Ordonans był prawdziwy!
        Jednak Jego Świątobliwość w swej wspaniałomyślności naprawdę mej osobie ten
          prestiżowy urząd raczył powierzyć. Zatem raduję ja się ogromnie i z całego serca
            Jego Świątobliwości za zaufanie dziękuję!

         A wina się jak najbardziej napiję Ekscelencjo
       

  Zaraz się napijemy Ekscelencjo, pozwól że sprawdzę jeszcze jak tam mój koń
   tajemniczy się dziś czuje, czy Antonio dobrze się nim opiekował!

      Mówiąc to Pafnucy popatrzył się surowo na wystraszonego, coraz bardziej czerwonego
                     ze wstydu Antonia, który nerwowo przestępował z nogi na nogę.
            - A Ty pójdziesz ze mną! Chcę byś był przy tym jak konia mego będę doglądał!
                  Pewnie leniłeś się i nic przy nim nie zrobiłeś- rzekł Diakon do coraz bardziej
                    zdziwionego karczmarza - Idziemy!

          Kiedy tylko zeszli z oczu Arcybiskupa, Pafnucy odwrócił się do Antonia i tako
           mu rzecze -Przepraszam za ten cyrk, Bracie, jakoś musieliśmy wybrnąć z tej
            niezręcznej sytuacji. Leć zatem prędko do piwnicy i dolej do beczułki wody-
             jeno dokładnie tyle ile ja wypiłem, jest szansa że Arcybiskup się nie zorientuje,
              wszak wino to stare i wietrzejąc swą moc stracić mogło.

           Powiedziawszy te słowa Pafnucy zajrzał jeszcze do stajni, przywitał się ze swym
            wierzchowcem, po czym pomału wrócił do karczmy. 

   Jednak podstęp się nie udał, stosunek wody do wina był jednak zbyt duży
    i Arcybiskup bez trudu to wyczuł, po czem wrzeszczeć na biednego karczmarza
     zaczął i mu złorzeczyć. Widząc to Pafnucy postanowił wziąć winę na siebie i
      skórę Antoniemu uratować.

             Księżę Arcybiskupie! To moja wina, to ja przyszedłem dziś rano do karczmy
               już lekko wstawiony i kazałem Antoniemu polać najlepszego trunku jakiego macie.
                Opierał się on i wykręcał, jednak ja twardo obstawałem przy swoim i w końcu
                 uległ.- rzekł Diakon, i mrugnął porozumiewawczo do zdumionego Antonia -
                   Toast chciałem bowiem wznieść na cześć naszego nowego Patriarchy,
                     i uznałem że mogę to zrobić jeno najprzedniejszym napitkiem. Zatem puść proszę
                       niewinnego Antoniego, i mnie ukarz jako sprawcę całego zamieszania...