Ja również poproszę kufel

Doskonałe wieści, Bracie Pafnucy!

Hmmm... O nasze konie w Surmenii dbał pewien zmyślny człek. Bardzo troskliwy z stosunku do swoich podopiecznych. Jeśli Brat zechcę, skontaktuję się z nim. Jestem pewien, że nie odmówi mi przysługi.

 Dzięki Bracia za troskliwość i współczucie dla mego towarzysza.
     Myślę że na chwilę obecną najlepiej będzie jeśli on tu w stajni
        karczemnej jakiś czas w spokoju pozostanie i odżywi się trochę.
          Mam nadzieję iż Arcybiskup i Antonio nie będą mieli nic przeciwko
             temu.  Pierwszy raz zauważyłem tego schorowanego konia jak byłem
               tydzień temu na wycieczce w południowych stronach naszego państwa,
                 potem widywałem go jeszcze wielokrotnie jak błąkał się po naszych
                  polach i łąkach, próbowałem zbliżyć się do niego, lecz on zawsze
                     przestraszony umykał, dziś dopiero udało mi się udało podejść
                        do niego i biednego tu przyprowadzić.

                Swoją drogą ciekawe czyj on i skąd do nas przybył?
                  Mimo wycieńczenia widać jego dostojne ruchy i dumny
                    charakter, niewątpliwie jest to koń kogoś znacznego, księcia
                       bądź nawet króla jakiego.
                   Posiada on jeszcze dość specyficzne piętno na zadzie wypalone,
                      którego ja jednak nijak nie potrafię zrozumieć...

Podaje pakunek Kardynałowi i mówi :

Masz tutaj sernik. Sam robiłem. Żegnaj Bracie.

Wyraźnie zaciekawiony Arcybiskup pyta Brata Diakona :

Jakie znamię? Niech mi je Brat opisze? Znam się trochę na tym. Może będę wiedział, co ono oznacza.

Po kolejnej ciężkiej nocy. Pietro Mancini wchodzi i patrzy, że nikogo nie ma. Siada sam i zasmucony mówi :

Antonio! Daj mi wina! Chyba już każdemu znudziła się moja karczma...

Witaj Bracie! Nic się nie stało. To tylko radość dla biednego gospodarza, że ktoś tu przychodzi.

Nalewa sobie i Bratu Panfucemu kieliszki wina :

Już się Brat przeprowadził do Bari?

Za oknem dało się słyszeć dźwięk toczących się kół po bruku. To nowy gość nadjechał do karczmy. Po krótkiej chwili drzwi się uchyliły i do wnętrza wszedł książę de Medici. Na jego twarzy gościł promienny uśmiech. Od razu zauważył Księdza Arcybiskupa i swojego nowego Sekretarza pogrążonych w rozmowie. Wiadomość od młodego diakona wielce go uradowała. Postanowił zajechać do karczmy, jak to już miał w zwyczaju po zakończonej pracy.

Witjacie Przyjaciele! - krzyknął w kierunku rozmawiających i szybkim krokiem podszedł w ich kierunku.

Ekscelencjo Arcybiskupie napijmy się wina! Na mój koszt. Karczmarzu....

Mój Sekretarzu, wszystko do twojej przeprowadzki gotowe. Komnaty przygotowane i wozy naszykowane. Kiedy mam się was spodziewać na zamku? - zapytał/