Zamek Bari. Centrum administracyjne księstwa i miasta Bari.
         Siedziba miłościwie nam panującego Księcia Augusto de Medici,
          syna Jego Świątobliwości Aleksandra III.

        To tutaj skupia się całe polityczno - gospodarcze życie księstwa, to tutaj
          podejmowane są najważniejsze decyzje, to tutaj też ma swą siedzibę Sekretariat
            Księstwa Bari.

          Zatem podróżniku, jeśli trafisz w te strony - zapraszamy Cię serdecznie,
            i najpiękniej jak umiemy - Powitać Cię pragniemy!
         

Witam Wasza Książęca Wysokość!

Mam nadzieję, że przychodzę w porę

   Ja również witam Arcybiskupa! - rzecze Pafnucy

     Sekretarz wkracza do sali, a za nim podążają kucharze wioząc na wózkach upieczone przed chwilą
       dwa tłuste prosiaki. - Prosimy Ekscelencję do stołu!

       Panie mój! - Pafnucy zwraca się do Księcia
  - wina w naszych piwnicach tyle, iż goście z długimi brodami zamek by nasz opuścili,
      jakoby mieli wszystko wypić! - śmieje się.
       
         

Książę wyszedł na spotkaniu ojcu. Jego twarz rozpromieniał szczery uśmiech i radość biła z jego oczu. Zbliżył się do tronu Ojca, ucałował z nabożną czcią jego stopy, a nastepnie rękę i tak rzekł:

Wasza Świątobliwość! Mój Ojcze! Witam Cię w Bari i zapraszam na ucztę na Twoją cześć. Wszyscy będziemy szczęśliwi, jeśli zatrzymasz się na zamku jak najdłużej.

Po czym zwrócił się w stronę śłużby:

Szykować najprzedniejsze wino i mięsiwa dla Jego Świątobliwości oraz oddać do dyspozyji moje osobiste komnaty!

A tobie mój Sekretarzu polecam sporządzić diariusz z tej wizyty dla potomnych!

Umiłowani Bracia.

Niestety dzisiejszej nocy musimy wyruszyć do Pałacu Kwirynalskiego.

Książę również się zbudził. Na szczęście wczorajszego wieczoru kontrolował się, więc głowa o poranku mu nie pękała, przynajmnije nie tak bardzo. Goście już wrócili do swoich domów i posiadłości. Książę wspomniał wczorajszą krótką romowę z ojcem. Zaczał szukać notatek dotyczacych polityki w Austro- Węgrzech. Na szczęście je znalazł w kieszeni.

Chciał spotkać się ze swoim Sekretarzem.

Zawołajcie mi natychcmiast diakona Pafnucego! - zakrzyknął do służby.

Diakon jest na wieży, nie kazał nam przeszkadzać panie - odparła służka.

No trudno. Pofatyguję się do niego sam.

Książę szedł po schodach wieży rozmyślając, dlaczego jego sekretarz tyle czasu ostatnio spędzał na wieży. Po chwili był na szczycie. Rozciągął się przed nim cudowny widok. Wszystkie te ziemie należały do Medyceuszy, widział swoje winnice, pola i pastwiska. Był szczęśliwy i po raz któryś z kolei podziękował za to wszystko Bogu. Spostrzegł, że obok stoi mały stolik, a na nim leży jakiś notatnik i luneta.

Hmmm... A cóż to takiego? - zadumał się książę.

Pysznie baran wygląda.  Brat Augusto sam chyba całego nie zje...

Dokładnie, Wasza Książęca Wysokość! Czym chata bogata tym rada! Zapraszamy zatem wszystkich serdecznie!

Jeno muszę Dostojnego Viktorjosa uprzedzić lojalnie, iż Bari pod mym sekretarzowaniem odrobinkę różni się od pozostałych księstw Rotrii. Zaś te różnice, mimo iż dla innych niezauważalne, u Surmeńczyka mogą wywoływać zaniepokojenie, a nawet pewnego rodzaju lęki. Zmiany te widać już po przekroczeniu granicy księstwa - na pastwiskach pasie się trochę więcej kóz niż zwykle (a nawet trochę więcej niż trochę ), w sadach rosną czasem dziwne, niespotykane gdzie indziej gatunki drzew, wiejskie kobiety, doglądane przez wiszący na niebie krwistoczerwony sterowiec, uprawiają pola prowadząc archaiczne traktory, zaś dziatwa chłopska zmyka z krzykiem na sam widok auta... Nawet ktoś na rozstaju dróg posąg Mancalagi wystawił - kazałem go folią okręcić natychmiast, bo jakby się to do metropolii doniosło...

Ale koniec końców to gościnna kraina, chrześcijańska, ludzie tu mili i serdeczni, po prostu trochę pobliską zagranicą przesiąknięci, i tyle.