Byłem przygotowany do złożenia swego podpisu pod renuntiatio. Uczyniłbym to o czasie gdyby nie problemy z dostępem do Internetu. Z przyczyn technicznych, ode mnie niezależnych, nie mogłem opublikować aktu zrzeczenia się urzędu na czas.

Te dodatkowe godziny dały mi jednak chwilę do rozmyślań. Już prawie przestałem nosić triregnum, już prawie przestałem czuć się i myśleć jak Biskup Rotrii. Już prawie stanąłem obok i spojrzałem w kierunku już nie mojego tronu. Złotego Tronu.

Wspomniałem na tych, którzy na nim zasiadali. Przywołałem w swej pamięci imiona wielkich Patriarchów. Pomyślałem o ich pontyfikatach. I wreszcie zrozumiałem.

Nie ja pierwszy zamierzałem ustąpić. Byli przede mną inni. Motywy były różne – brak czasu, ale też brak sił. Brak sił… Zwykle u tych Patriarchów, którzy obejmowali tron po raz pierwszy i którym zabrakło wsparcia przyjaciół, których pomocy oczekiwali. Czy i u mnie nie było podobnie? Bardzo liczyłem na pomoc swoich przyjaciół, a jednak, z pewnych względów niezależnych od nich, nie byli w stanie mi jej udzielić.

Spotykając się z oskarżeniami i żądaniami, ja, prosty biskup, nie mogłem już wskazać w górę, nie mogłem też oprzeć się na przyjaciołach i zmierzyć z krytyką. Mogłem postąpić w jedyny znany mi sposób: skłonić głowę z pokorą i wysłuchać oskarżeń.

Jednak kiedy biskup skłania głowę z pokorą, nic się nie dzieje. Kiedy czyni to Patriarcha, ciężkie, złote triregnum zsuwa się z jego skroni.

Byłem słaby! Zbyt słaby, zbyt zależny od innych, przez co w istocie nie zasługiwałem już na dzierżenie w swych rękach steru okrętu, którym jest Nasza Matka, Kościół. Zadania, jakie przede mną postawiono, przerosły mnie, a strach osłabił mą wolę i skłonił mnie do ucieczki.

Jednak zrozumiałem. Ceni historia tylko tych Patriarchów, którzy okazali siłę. Tylko tych, którzy byli odważni. Nie oznacza to oczywiście barbarzyńskiej, prymitywnej tyranii i usuwania przeciwników. Oznacza stawianie czoła krytyce, prowadzenie sumiennego rozrachunku i ciągłe parcie naprzód.

Z grona Kardynałów aktywny pozostaje przede wszystkim książę kardynał Cesare de Medici. Mniejszą aktywność w ostatnich dniach wykazuje książę kardynał Lorenzo de Medici. Jego Królewska Wysokość kardynał Franciszek Ferdynand von Habsburg pojawił się dopiero w poniedziałek, po długiej przerwie. Nikogo nie należy winić, znając prywatną sytuację Ich Eminencji wiem, że życie realne pochłania ich w pełni. Ale doprowadziło mnie to do rozważań: któż wobec tego miałby być moim następcą? Czy będzie w ogóle komu go wybrać?!

Nieodpowiedzialność! Zadufanie w sobie! Oto, com popełnił spośród grzechów, oto, jakie cienie zalegają na mej duszy. Bóg na szczęście otworzył me oczy. Nachyliłem swe ucho ku prośbom moich Braci i dosłyszałem ich wołanie. Otwarłem się na dialog i jeden z Braci, którzy oczekiwali najmocniej mego odejścia, dostrzegł moją pełną otwartość na rozmowę i na podjęcie nowych działań – wspólnie, w imię budowy Stolicy Apostolskiej.

Mikronacje wymierają. Sędziwy, doświadczony kolos, Monarchia Austro-Węgierska, umiera powolną śmiercią. Definitywnie nie chcę być ostatnim Patriarchą Rotrii. Definitywnie nie chce, by historia zatoczyła koło: Kamerling-Regent i rozpad państwa. Non possumus!

Umiłowani Bracia! W wasze ręce powierzam los mój i Stolicy Apostolskiej. Jeśli nadal tak bardzo pożądane jest moje odejście, jeśli wszyscy zgodnym głosem uznacie - wy, Rotryjczycy! – żem nie jest godzien godności Biskupa Apostolskiego Miasta – amen. Ale jeśli chodź część z was dostrzega prawdę w słowach, którem przed chwilą wygłosił, niech przemówi głosem wsparcia. Gotów jestem wspólnie z wami zasiąść przy jednym stole i w imię Chrystusa rozpocząć dialog, w którym zakreślimy nowe kierunki rozwoju.

Jakiż więc jest vox populi? Moja rezygnacja i niepewna przyszłość, czy raczej jedność i zgoda, jaką nam nakazał Chrystus? Czy dacie mi szansę, bym pokazał wam odwagę i siłę, jaką skrywałem w sercu, a jaką dziś chcę wydobyć i wszem okazać? Decydujcie, Bracia! Mam li ustąpić?


/-/Sanctitas Vestra Innocentius IV
Pontifex Maximus et Servus Servorum Dei,
Patriarcha et Episcopus Rotriae, etc.

Ojcze Święty!

Twoja mowa trafiła mnie prosto w serce. Zrozumiałem jakże ważnym aspektem w każdym mikronacyjnym państwie jest wspólne działanie. Jeżeli nie podejmiemy tego trudu wysiłki każdego pójdą na marne. Bracia apeluje do was o pojednanie, bo tylko wtedy jesteśmy potężni. Nie ma wolności, bez solidarności. Nie ma niczego dobrego, bez solidarności. Dlatego ja jestem za tym, aby Jego Świątobliwość pozostał na złotym tronie, aby Patriarcha Innocenty IV nadal nosił na swojej głowie Tiarę.

Wasza Świątobliwość,

Wielokrotnie podczas Twego panowania omawialiśmy sytuację w Naszym kraju. Widziałeś potrzebę zmian, widziałeś zło, które trawi Nas od środka. Wychodzę z podobnego założenia co ks. Montini. Nie powinien Wasza Świątobliwość odchodzić teraz, gdy pojawiły się pierwsze słowa krytyki. Nie każdy może na swe barki zabrać tak ogromny ciężar jakim jest rządzenie Rotrią. Jednocześnie pragnę Wam podziękować za okazaną łaskę - i co najważniejsze - możliwość prowadzenia Rotrii w tych ciężkich czasach.

Ojcze Święty!

Nie było mi dane, mieszkać tutaj pod Twymi rządami. Dzień po moim zamieszkaniu w Rotrii, ogłoszono abdykację. Teraz, chciałbym wyrazić swoje zdanie. I choć jestem człowiekiem prostym, zwykłym mieszkańcem i czasem brak mi ogłady, co podkreślam wielokrotnie, chciałbym w moich prostych słowach powiedzieć - Nie wiedziałem jakim byłeś Ojcze Święty władcą. Jednak teraz, po dzisiejszej mowie, widzę, iż potrafić rozpalić nie tylko serca ale i również nadzieje każdego z mieszkańców. Swoimi słowami potrafisz zmusić do zadumy, ale przede wszystkim, co stało się również dzisiaj, zmotywować do działania. I jeszcze raz podkreślę. Jestem jedynie zwykłym mieszkańcem. Ale wskaźnik moich sił i chęci, po tych słowach, wzrósł do maksimum. Mam nadzieję, iż tak jak Twoje słowo jest motywujące dla nas, tak nasza aktywność będzie motywująca i dająca siłę Tobie, Ojcze Święty.

Przepraszam, że się wtrącę, ale powtórzę za Jego Książęcą Mością, nic się nie zmieniło od lutego do dzisiaj, więc nie wiem po co takie agitacje. Powszechnie wiadomo, że to Wy chcecie przejąć tiarę, a mój rozum mówi, że to tylko dlatego jesteście za abdykacją Jego Świątobliwości. Przepraszam, może mnie za ten post znienawidzicie, ale to jest głos mojego sumienia.

Czcigodny Bracie Montini,

cieszę się szczerze, że jest Brat człowiekiem bardzo obrotnym. Pomimo, że jest to faryzejska postawa, tym niemniej stanowi to cenną umiejętność. Pamiętam jak tydzień temu Brata opis na komunikatorze brzmiał tak "marazm prowadzi do śmierci", a teraz jest Brat pierwszym wśród równych obrońców Jego Świątobliwości. Mam nadzieję, że przy najbliższej okazji nie zmieni znów Brat poglądu. Ponadto nie dziwna mi tiara. Za dwa miesiące minie rok odkąd zostałem kreowany kardynałem i osiągnąłem wszystko co zamierzałem. W swym działaniu zawsze kieruję się dobrem Stolicy Apostolskiej i tak pozostanie.


Ekscelencjo Mancini,

Minął miesiąc, który stanowi 1/6 pontyfikatu, a już Ojciec podjął decyzję o abdykacji (o czymś to świadczy). Ciężar władzy jest wielki, a magia wspaniałych słów kiedyś pryśnie i oceniane będą jedynie czyny.


Czcigodny Ojcze,

dość dawno nie byłem w teatrze, ale jak widać nie muszę wychodzić z domu, by obejrzeć dobry spektakl (fenomenalne jest kreowanie się na skromnego i prostego duchownego). Sądziłem, że jest Ojciec człowiekiem honorowym, a także jest świadomy odpowiedzialności jaka ciąży na osobie dzierżącej triregnum. Abdykacja była niewymuszonym aktem woli Waszej Świątobliwości, a zmiana stanowiska po czterech dniach jest po prostu śmieszna. Rozumiem, że władza jest pociągająca (nawet na wirtualna), ale jednak trzeba wziąć odpowiedzialność za swe panowanie. Cóż z tego aktu skruchy, cóż z wybaczenia skoro za tydzień może dwa ostatnie echa tych wydarzeń ucichną i wszystko wróci do starego dobrego porządku. Ponadto nie sądziłem, że władzę nadaną przez  Święte Kolegium Elektorów można wystawić na sąd publiczny. Niestety, ale taka zmienność i chwiejność Wikariusz Kościoła odbije się na naszych kontaktach dyplomatycznych, gdyż partnerzy obserwują wydarzenie dziejące się w Rotrii, ale także niestabilną postawę Ojca Świętego. Nadmienię, że Monarchia Austro-Węgierska upadła nie przez brak aktywności obywateli, a przez małe zaangażowanie władcy. Podtrzymuję opinię, że abdykacja byłaby najbardziej honorowym i niewymuszonym aktem, który mógłby pokazać odwagę osoby Ojca Świętego, gdyż należy brać odpowiedzialność za swoje czyny i decyzje. Dodatkowo chciałbym dodać, że dano jedynie wypowiedzieć się 5 obywatelom, co nie stanowi nawet połowy wszystkich osób posiadających ten status (16), nie jest to, więc głos ludu, a cienki pisk lub nawet szept.