CZĘŚĆ OGÓLNA

Rozdział I
Funkcjonowanie Kodeksu karnego i zasady odpowiedzialności karnej

Art. 1.
Niniejsza ustawa reguluje zasady odpowiedzialności karnej oraz opisuje czyny zabronione, sądzone w postępowaniu karnym.

Art. 2.
§ 1. Jurysdykcji kodeksu karnego podlega każdy obywatel, mieszkaniec oraz osoba czasowo przebywająca na terenie Państwa Kościelnego Rotria.
§ 2. Niniejszą ustawę karną stosuje się także do obywatela Państwa Kościelnego Rotria, który popełnił przestępstwo na terytorium innego państwa wirtualnego.
§ 3. Warunkiem odpowiedzialności za czyn ujęty § 2 niniejszej Ustawy, jest uznanie takiego czynu za przestępstwo w świetle niniejszej ustawy karnej, bez względu na zapisy aktów normatywnych obowiązujących w miejscu jego popełnienia.

Art. 3.
§1. Żaden obywatel, mieszkaniec lub osoba czasowo przebywająca na terenie Państwa Kościelnego Rotria nie może być dwa razy sądzona za jeden i ten sam popełniony czyn karalny.
§2. Przepis ten stosuje się wobec postępowań karnych prowadzonych na podstawie niniejszej ustawy lub ustaw karnych w innych państwach wirtualnych.


Art. 4.
§1. Niniejszą ustawę karną stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na terytorium Państwa Kościelnego Rotria lub innych, uznanych państw wirtualnych.
§ 2. Przez terytorium Państwa Kościelnego Rotria lub innych, uznanych państw wirtualnych, rozumie się: fora, listy dyskusyjne, komunikatory internetowe i strony internetowe Państwa Kościelnego Rotria lub innych, uznanych państw wirtualnych.
§ 3. Przez uznane państwo wirtualne rozumie się państwo, które posiada ratyfikowaną umowę międzynarodową o nawiązaniu stosunków dyplomatycznych z Państwem Kościelnym Rotria.

Rozdział II
Przestępstwo

Art. 5.
Przestępstwem nazywamy czyn zabroniony pod groźbą kary jako zbrodnia lub występek, przez ustawę obowiązującą w trakcie jego popełnienia, bezprawny, zawiniony i społecznie szkodliwy w stopniu wyższym niż znikomy.

Art. 6.
§ 1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.
§ 2. Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.
§ 3. Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.
§ 4. Odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie podlega ten tylko, na kim ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi.


Art. 7.
Kary oraz inne środki przewidziane w tym kodeksie stosuje się z uwzględnieniem zasad humanitaryzmu, w szczególności z poszanowaniem godności człowieka.


Art. 8.
§ 1. Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.
§ 2. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest już zabroniony pod groźbą kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa.

Art. 9.
§ 1. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.
§ 2. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w których sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.


Art. 10.
§ 1. Przestępstwo jest zbrodnią albo występkiem.
§ 2. Zbrodnią jest czyn zabroniony zagrożony karą banicji lub karą surowszą.
§ 3. Występkiem jest czyn zabroniony zagrożony grzywną, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności.
§ 4. Zbrodnię można popełnić tylko umyślnie; występek można popełnić także nieumyślnie, jeśli ustawa nie stanowi inaczej.

Art. 11.
§ 1. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi.
§ 2. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełniania, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.
§ 3. Sprawca ponosi surowszą odpowiedzialność, którą ustawa uzależnia od określonego następstwa czynu zabronionego, jeżeli następstwo to przewidywał albo mógł przewidzieć.

Art. 12.
§ 1. Ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo.
§ 2. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Rozdział III
Formy popełnienia przestępstwa

Art. 13. § 1. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.
§ 2. Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.

Art. 14. § 1. Przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inna osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania.
§ 2. Nie podlega karze za przygotowanie, kto dobrowolnie od niego odstąpił, w szczególności zniszczył przygotowane środki lub zapobiegł skorzystaniu z nich w przyszłości; w razie wejścia w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia czynu zabronionego, nie podlega karze ten, kto nadto podjął istotne starania zmierzające do zapobieżenia dokonaniu.


Art. 15. § 1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.
§ 2. Odpowiada za podżeganie, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego.
§ 3. Odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.
§ 4. Odpowiada jak za podżeganie, kto w celu skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego.


Art. 16.
Sąd wymierza karę za podżeganie lub pomocnictwo w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo.

Art. 17.
Nie podlega karze współdziałający, który dobrowolnie zapobiegł dokonaniu czynu zabronionego.

Rozdział IV
Wyłączenie odpowiedzialności karnej

Art. 18
§ 1. Nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.
§ 2. W razie przekroczenia granic obrony koniecznej Sygnatura Apostolska może orzec łagodniejszą karę lub odstąpić od jej wymierzenia.

Art. 19
§ 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w stanie wyższej konieczności w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą lub równą ratowanemu.
§ 2. W razie przekroczenia granic stanu wyższej konieczności Sygnatura Apostolska może orzec łagodniejszą karę lub odstąpić od jej wymierzenia.

Art. 20
§ 1.  Nie popełnia umyślnie czynu zabronionego, kto pozostaje w błędzie co do okoliczności stanowiącej jego znamię.
§ 2. Nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego bezprawności

Art. 21
§ 1.  Nie popełnia przestępstwa, kto z powodu zakłócenia czynności psychicznych, nie mógł w czasie czynu rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem.
§ 2.  Przepisu § 1  nie stosuje się, gdy sprawca wprawił się w stan nietrzeźwości lub odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które przewidywał albo mógł przewidzieć.

Rozdział V
Kary i środki karne

Art. 22. Karami są:
1) grzywna,
2) ograniczenie wolności,
3) pozbawienie wolności,
4) banicja,
5) ekspulsja.

Art. 23.
§ 1. Grzywnę wymierza się kwotowo na rzecz Skarbu Państwa.
§ 2. Sąd może wymierzyć grzywnę dodatkowo do kar ujętych art. 22. pkt. 2, 3 i 4.
§ 3. Stawka grzywny nie może być niższa od 25 lirów, ani tez przekraczać 2000 lirów.


Art. 24.
§ 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, kara ograniczenia wolności trwa najkrócej tydzień, najdłużej 6 miesięcy; wymierza się ją w tygodniach lub miesiącach.
§ 2. W czasie odbywania kary ograniczenia wolności skazany:
1) nie może wypowiadać się w określonych dyskusjach lub na określonych listach forum państwa, na terenie którego dokonano zbrodni lub występku;
2) nie może stosować innych czynności określonych w orzeczeniu sądu, jeśli zastosowano je celem wzbudzenia w skazanym woli kształtowania jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego.


Art. 25.
§ 1. Kara pozbawienia wolności, wymieniona w art. 22 pkt. 3, trwa najkrócej miesiąc, najdłużej rok; wymierza się ją w miesiącach.
§ 2. W czasie odbywania kary pozbawienia wolności skazany:
1) nie może wypowiadać się na wszystkich listach forum państwa, uczestniczyć w dyskusjach oraz wydarzeniach;
2) nie może wysyłać prywatnych wiadomości do wskazanych osób lub instytucji; sąd może orzec także całkowity lub czasowy zakaz wysyłania wiadomości elektronicznych;
3) nie może sprawować zajmowanych dotychczas stanowisk;
4) nie może praktykować dotychczas wykonywanego zawodu;
5) nie może prowadzić dotychczasowej działalności gospodarczej lub społecznej.


Art. 26.
§ 1. Kara banicji, wymieniona w art. 22 pkt. 4, trwa najkrócej 3 miesiące, najdłużej 18 miesięcy.
§ 2. W czasie odbywania kary banicji skazany:
1) nie może zajmować żadnych z dotychczasowych stanowisk na terytorium Państwa Kościelnego Rotria;
2) nie może wypowiadać się na wszystkich listach forum państwowego, uczestniczyć w dyskusjach i wydarzeniach, a także wysyłać wiadomości elektronicznych;
3) zostaje zobowiązany do opuszczenia terytorium Państwa Kościelnego Rotria poprzez zablokowanie dostępu skazanego do usługi internetowej w postaci forum dyskusyjnego.


Art. 27.
§ 1. Kara ekspulsji, o której mowa w art. 22 pkt 5, trwa dożywotnio od momentu jej nałożenia.
§ 2. W czasie odbywania kary ekspulsji skazany zostaje bezwarunkowo wygnany wraz z dożywotnim zakazem powrotu na terytorium Państwa Kościelnego Rotria, a także trwale pozbawiony posiadanego mienia.
§ 3. Mienie o którym mowa w art. 26 § 2 przechodzi na własność Banku Patriarszego.


Art. 28. Środkami karnymi są:
1. Pozbawienie praw publicznych
2. Nawiązka
3. Obowiązek przeproszenia poszkodowanego
4. Zakaz sprawowania określonego stanowiska lub wykonywania zawodu
5. Przepadek

Art. 29. Pozbawienie praw publicznych polega na:
1. zakazie sprawowania urzędów państwowych
2. obniżeniu dotychczas posiadanego stopnia wojskowego, tytułu szlacheckiego lub arystokratycznego.

Art. 30.  Pozbawienie praw publicznych orzekane jest najkrócej na sześć miesięcy, najdłużej na osiemnaście miesięcy. Wymierza się je w miesiącach.


Art. 31.
§1. Nawiązka jest świadczeniem majątkowym na rzecz pokrzywdzonego. Wymierza się ją kwotowo.
§2.  Nawiązka nie może być niższa niż 10 lirów ani wyższa niż 1000 lirów.


Art. 32. Obowiązek przeproszenia poszkodowanego ma miejsce na forum publicznym. O jego miejscu i sposobie orzeka Sygnatura Apostolska.


Art. 33. Zakaz sprawowania określonego stanowiska lub wykonywania zawodu orzekany jest najkrócej na sześć miesięcy, najdłużej na osiemnaście miesięcy. Wymierza się go w miesiącach.


Art. 34.
§1. Przepadek polega na konfiskacie części lub całego majątku na rzecz Banku Patriarszego.
§2. O jego zakresie orzeka Sygnatura Apostolska.



Art. 35.

§1. Sygnatura Apostolska wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu, mając na uwadze cele zapobiegawcze, wychowawcze w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
§ 2. W przypadku, gdy wina sprawcy oraz okoliczności przestępstwa nie budzą wątpliwości, a stopień społecznej szkodliwości czynu jest niewielki, Sygnatura Apostolska może odstąpić od wymierzenia kary i orzec wyłącznie środek karny.


Art. 36. Jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę co najmniej pozbawienia wolności popełnia ponownie po odbyciu kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, Sygnatura Apostolska może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Rozdział VI
Przedawnienie

Art. 37. Karalność przestępstwa ustaje, jeżeli od powzięcia informacji o popełnieniu czynu zabronionego minął rok.

Art. 38. Skazanie ulega zatarciu po upływie roku od odbycia kary. Po tym czasie uważa się je za niebyłe.

Art. 39. Nie można wykonać kary, jeżeli od uprawomocnienia się wyroku skazującego upłynęło półtorej roku.

CZĘŚĆ SZCZEGÓŁOWA

Rozdział VII
Przestępstwa przeciwko państwu[/b]

Art. 40.
§1. Kto działa w celu pozbawienia niepodległości Państwa Kościelnego Rotria, podlega karze banicji od 12 do 18 miesięcy lub karze ekspulsji.
§ 2. Kto w celu niezgodnego z prawem usunięcia konstytucyjnego lub kościelnego organu Państwa Kościelnego Rotria, podejmuje działalność zmierzającą do urzeczywistnienia tego celu, podlega karze pozbawienia wolności od 10 do 12 miesięcy lub karze banicji od 6 – 12 miesięcy.
§3. Kto, będąc upoważniony do występowania w imieniu Państwa Kościelnego Rotria w stosunkach z rządem obcego państwa lub zagraniczną organizacją, działa na szkodę Państwa Kościelnego Rotria, podlega karze pozbawienia wolności od 5 – 12 miesięcy.
§4. Kto bierze udział w działalności obcego wywiadu przeciwko Państwu Kościelnemu Rotria, podlega karze banicji od 9 do 18 miesięcy lub karze ekspulsji.

Art. 41. Kto publicznie znieważa Państwo Kościelne Rotria podlega karze pozbawienia wolności od 3 do 6 miesięcy.


Art. 42.
§ 1. Kto znieważa Patriarchę Rotrii podlega karze banicji od 3 do 18 miesięcy.
§ 2. Kto będąc prawomocnie skazany za czyn z § 1, ponownie go popełnia, podlega karze banicji od 12 do 18 miesięcy lub karze ekspulsji.

Art. 43.
§ 1. Kto wbrew przepisom ustawy ujawnia informacje niejawne, podlega karze ograniczenia wolności od 4 miesięcy do 6 miesięcy, karze pozbawienia wolności od 2 do 4 miesięcy.
§ 2. Kto będąc prawomocnie skazany za czyn z § 1, ponownie go popełnia, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 12 miesięcy lub karze banicji od 4 miesięcy do 8 miesięcy.

Art. 44. W przypadku uznania za winnego przestępstw przeciwko państwu, Sygnatura Apostolska może orzec pozbawienie praw publicznych.

Rozdział VIII
Przestępstwa przeciwko obywatelom

Art. 45. Kto bezprawnie usuwa czyjeś konto lub uniemożliwia osobie zalogowanie się na forum Państwa Kościelnego Rotrii, podlega karze ekspulsji.

Art. 46.
§ 1. Kto grozi innej osobie podlega karze grzywny od 1000 do 2000 lirów, karze ograniczenia wolności od 4 do 6 miesięcy, pozbawienia wolności od 3 do 9 miesięcy.
§ 2. Kto będąc prawomocnie skazany za czyn z § 1, ponownie go popełnia, podlega karze banicji od 3 do 9 miesięcy.

Art. 47.
§ 1. Kto uporczywie nęka inną osobę lub wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze grzywny od 500 do 1500 lirów, karze ograniczenia wolności od dwóch tygodni do 4 miesięcy.
§ 2. Kto będąc prawomocnie skazany za czyn z § 1, ponownie go popełnia, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 12 miesięcy lub karze banicji od 3 do 5 miesięcy.

Art. 48.
§1. Kto stosując przemoc lub groźbę bezprawną zmusza inną osobę do określonego zachowania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 do 12 miesięcy.
§ 2. Kto będąc prawomocnie skazany za czyn z § 1, ponownie go popełnia, podlega karze banicji od 9 do 15 miesięcy.

Art. 49.

§ 1. Kto znieważa inną osobę, podlega karze grzywny od 100 do 1000 lirów, karze ograniczenia wolności od 4 do 6 miesięcy, pozbawienia wolności od 3 do 6 miesięcy.
§ 2. Kto będąc prawomocnie skazany za czyn z § 1, ponownie go popełnia, podlega karze banicji od 3 do 9 miesięcy.
§ 3. Kto mimo co najmniej trzech uprzednich skazań w warunkach z § 2, nadal popełnia czyn określony w § 1, podlega karze ekspulsji.

Art. 50.
§ 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub korzyści innego rodzaju doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem lub innego działania dla niej niekorzystnego, za pomocą wprowadzenia jej w błąd, wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze nagany, grzywny od 50 do 500 lirów, karze ograniczenia wolności od 4 do 6 miesięcy, pozbawienia wolności od miesiąca do 2 miesięcy.

Art. 51.
§1 Kto bez zgody drugiej strony ujawnia prywatną korespondencję, podlega karze ograniczenia wolności od miesiąca do sześciu miesięcy lub pozbawienia wolności od miesiąca do trzech miesięcy.
§2 Nie podlega karze za przestępstwo określone w §1, kto robi to na prośbę Sygnatury Apostolskiej lub Świętego Oficjum.

Rozdział IX
Przestępstwa przeciwko porządkowi publicznemu.

Art. 52
§ 1 Kto używa wulgaryzmów na forach publicznych, podlega karze nagany, grzywny w wysokości od 25 do 200 lirów lub karze ograniczenia wolności od tygodnia do trzech tygodni.
§ 2  Kto będąc prawomocnie skazany za czyn z § 1, ponownie go popełnia, podlega karze ograniczenia wolności od trzech tygodni do trzech miesięcy lub karze pozbawienia wolności od miesiąca do dwóch miesięcy.


Art. 53
§ 1 Kto publikuje treści powszechnie uważane za łamiące zasady współżycia społecznego, podlega karze ograniczenia wolności od dwóch miesięcy do sześciu miesięcy lub karze pozbawienia wolności od miesiąca do trzech miesięcy.
§ 2 Kto będąc prawomocnie skazany za czyn z § 1, ponownie go popełnia, podlega karze  pozbawienia wolności od sześciu miesięcy do dwunastu miesięcy.

Art. 54
§ 1 Kto wielokrotnie zamieszcza wypowiedzi, które nie wnoszą nic do tematu dyskusji, są oderwane od tematu dyskusji lub też są powtórzeniem poprzednich wypowiedzi (SPAM), podlega karze nagany, grzywny w wysokości od 200 do1000 lirów lub ograniczenia wolności od trzech tygodni do trzech miesięcy.
§ 2 Kto będąc prawomocnie skazany za czyn z § 1, ponownie go popełnia, podlega karze grzywny w wysokości od 1000 do 2000 lirów lub ograniczenia wolności  od czterech miesięcy do sześciu miesięcy.

Art. 55 Kto poświadcza nieprawdę przed organami Państwa Kościelnego Rotria, podlega karze ograniczenia wolności od tygodnia do miesiąca lub  pozbawienia wolności od dwóch tygodni do trzech tygodni.

Art. 56.
§1 Kto będąc urzędnikiem państwowym przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą w zamian za określone niezgodne z prawem lub sprzeczne z społecznymi zasadami współżycia zachowanie podlega karze pozbawienia wolności od sześciu miesięcy do dwunastu miesięcy lub karze banicji od trzech do sześciu miesięcy.
§2 Kto oferuje korzyść majątkową lub osobistą urzędnikowi państwowemu w zamian za określone niezgodne z prawem lub sprzeczne z społecznymi zasadami współżycia zachowanie podlega karze pozbawienia wolności od czterech miesięcy do ośmiu miesięcy lub karze banicji od trzech do czterech miesięcy.

Art. 57 W przypadku uznania za winnego przestępstw przeciwko porządkowi publicznemu, Sygnatura Apostolska może orzec pozbawienie praw publicznych.

Rozdział X
Przestępstwa przeciwko aktom prawnym

Art. 58
§1 Kto nie wypełnia obowiązku nałożonego na niego przez prawo lub świadomie nie wywiązuje się ze swoich funkcji, podlega karze nagany, karze grzywny od 1000 do 2000 lirów, karze ograniczenia wolności od miesiąca do sześciu miesięcy lub karze pozbawienia wolności od trzech do pięciu miesięcy.
§2 Kto popełni przestępstwo określone w §1 automatycznie traci prawa publiczne


Art. 59
§ 1 Kto utrudnia wypełnianie funkcji innemu obywatelowi, podlega karze nagany, grzywny od 50 do 500 lirów lub karze ograniczenia wolności od tygodnia do dwóch miesięcy.
§ 2 Kto będąc prawomocnie skazany za czyn z § 1, ponownie go popełnia, podlega karze  pozbawienia wolności od dwóch miesięcy do pięciu miesięcy.

Art. 60 Kto wykorzystując luki w prawie działa na swoją korzyść, podlega karze ograniczenia wolności od trzech tygodni do pięciu miesięcy lub karze pozbawienia wolności od miesiąca do trzech miesięcy.

CZĘŚĆ POSTĘPOWANIE KARNE

Rozdział XI
Zasady ogólne

Art. 61.
§ 1. Postępowanie karne jest prowadzone przez Sygnaturę Apostolską w zakresie spraw objętych niniejszym Kodeksem oraz przepisami szczegółowymi.
§ 2. Przestępstwa z rozdziałów VII, IX i X są ścigane z urzędu.
§ 3. Przestępstwa z rozdziału VIII z wyjątkiem przestępstwa z art. 45 są ścigane z oskarżenia prywatnego.

Art. 62.
§ 1. Nikt nie może zostać uznany za winnego, dopóki jego wina nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem.
§ 2. Wszystkie wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.
§ 3. Sygnatura Apostolska kształtuje swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Art. 63. Każdy ma prawo do obrony oraz posiadania obrońcy w postępowaniu karnym.

Rozdział XII
Postępowanie z oskarżenia prywatnego

Art. 64.
§ 1. Każdy, którego dobra zostały naruszone przestępstwem z rozdziału VIII Kodeksu karnego (z wyłączeniem art. 45) może złożyć prywatny akt oskarżenia do Sygnatury Apostolskiej.
§ 2. Prywatny akt oskarżenia powinien zawierać:
a) oznaczenie pokrzywdzonego
b) oznaczenie sprawcy
c) krótki opis popełnionego przestępstwa oraz jego okoliczności
d) dowody na okoliczność popełnienia przestępstwa

Art. 65. Prywatny akt oskarżenia, który spełnia niniejsze warunki zostanie przyjęty do rozpatrzenia przez Sygnaturę Apostolską.

Art. 66.
§ 1. Oskarżyciel prywatny ma prawo do uczestnictwa w postępowaniu i aktywnego przedstawiania dowodów na poparcie swojego oskarżenia.
§ 2. W szczególności oskarżyciel prywatny ma prawo do zadawania pytań oskarżonemu oraz do wnoszenia o przesłuchanie świadków i przeprowadzania innych dowodów. Trybun w drodze postanowienia może wniosek oddalić, jeżeli uzna dowód za niedopuszczalny.
§ 3. Oskarżyciel prywatny ma prawo do występowania poprzez pełnomocnika, jeżeli zgłosi to na pierwszym posiedzeniu.
§ 4. Oskarżony ma prawo do posiadania obrońcy w trakcie postępowania.

Rozdział XIII
Postępowanie z oskarżenia publicznego

Art. 67.
§ 1. Sygnatura Apostolska wszczyna postępowanie gdy poweźmie uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa.
§ 2. Każdy obywatel winien powiadomić Sygnaturę Apostolską, jeżeli będzie posiadał informacje dotyczące faktu popełnienia przestępstwa.

Art. 68.
§ 1. Sygnatura Apostolska w trakcie postępowania pełni jednocześnie funkcję oskarżyciela publicznego.
§ 2. Sygnatura Apostolska gromadzi dowody zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego.

Art. 69. Oskarżony ma prawo do posiadania obrońcy w trakcie postępowania.

Art. 70.
§ 1. Sygnatura Apostolska ma prawo wnosić o przesłuchanie świadków oraz przeprowadzanie wszelkich dowodów, które mogą służyć do rozstrzygnięcia sprawy.
§ 2. Oskarżony również może wnosić o przesłuchanie świadków oraz przeprowadzenie wszelkich dowodów, które mogą służyć do rozstrzygnięcia sprawy. Trybun w drodze postanowienia może wniosek oddalić, jeżeli uzna dowód za niedopuszczalny.

Rozdział XIV
Przebieg rozprawy

Art. 71.
§ 1. Rozprawa przed Sygnaturą Apostolską jest jawna.
§ 2. Sygnatura Apostolska rozpatruje sprawy w składzie jednoosobowym. Przed rozpoczęciem przewodu sądowego, Wielki Trybun wyznacza Trybuna do jej prowadzenia.
§ 3. Trybun może postanowieniem utajnić przebieg rozprawy tylko ze względu na ważny interes państwa lub szczególnie ważny interes oskarżonego lub pokrzywdzonego.

Art. 72.
§ 1. Rozprawa rozpoczyna się odczytaniem aktu oskarżenia.
§ 2. Po odczytaniu aktu oskarżenia ma miejsce złożenie wyjaśnień przez oskarżonego.
§ 3. Prawo do zadawania pytań oskarżonemu posiada Trybun oraz oskarżyciel prywatny w postępowaniu prywatnoskargowym.

Art. 73.
§ 1. W toku przewodu sądowego następuje przeprowadzanie dalszych dowodów.
§ 2. Świadków przesłuchuje Trybun, są oni zobowiązani mówić prawdę.
§ 3. Świadkom ma prawo zadać pytanie oskarżony oraz oskarżyciel prywatny w postępowaniu prywatnoskargowym.

Art. 74. W przypadku zakłócania rozprawy Trybun może ukarać sprawcę zakłóceń karą nagany, grzywny w wysokości od 25 do 1000 lirów lub ograniczenia wolności od dwóch tygodni do miesiąca.


Art. 75.
§ 1. Strony mają prawo składać wnioski dowodowe do zamknięcia przewodu sądowego.
§ 2. Przed zamknięciem przewodu sądowego oskarżony oraz oskarżyciel prywatny w postępowaniu prywatnoskargowym mają prawo zabrać głos w mowie końcowej.

Art. 76.
§ 1. Przewód sądowy nie powinien trwać dłużej niż 7 dni.
§ 2. W szczególnych przypadkach Trybun może sam lub na wniosek stron przedłużyć rozprawę, jednak nie dłużej niż o 21 dni.

Rozdział XV
Wyrokowanie oraz postępowanie odwoławcze

Art. 77.
§ 1. Sygnatura Apostolska orzeka wyrokiem, który kończy co do zasady postępowanie.
§ 2. Wyrok winien zostać wydany w przeciągu dwóch dni od zamknięcia przewodu sądowego.
§ 3. Wyrok powinien zawierać uzasadnienie i być ogłoszony jawnie.

Art. 78. Sygnatura Apostolska może wyrokiem:
a) uniewinnić oskarżonego,
b) umorzyć postępowanie,
skazać oskarżonego

Art. 79.
§ 1. Oskarżony oraz oskarżyciel prywatny w postępowaniu prywatnoskargowym ma 7 dni od ogłoszenia wyroku na złożenie apelacji do wyższej instancji.
§ 2. W apelacji można się powołać na rażące naruszenie prawa materialnego lub procesowego, błąd w ustaleniach faktycznych lub rażącą niewspółmierność kary.
§ 3. Apelacja powinna zawierać:
a) oznaczenie oskarżonego oraz sygnatury sprawy
b) zaskarżone rozstrzygnięcie
c) zarzuty przeciwko rozstrzygnięciu
d) wniosek dotyczący zmiany orzeczenia
§ 4. Apelację składa się do Patriarchy Rotrii przez Sygnaturę Apostolską.

Art. 80.
§ 1. Organem wyższej instancji jest Patriarcha Rotrii.
§ 2. Sygnatura Apostolska ma 2 dni na przekazanie apelacji Patriarsze Rotrii.
§ 3. Sygnatura Apostolska może uznać żądania zawarte w apelacji i orzec zgodnie z nią lub oddalić wniosek postanowieniem, jeżeli zawiera błędy formalne.
§ 4. Patriarcha Rotrii ma 7 dni na rozpatrzenie apelacji.
§ 5. Patriarcha Rotrii może:
a) utrzymać orzeczenie w mocy,
b) uniewinnić oskarżonego,
c) umorzyć postępowanie,
d) orzec inną karę lub w inny, dowolny sposób skorygować orzeczenie.

Art. 81.
§ 1. Wyrok wydany przez Patriarchę jest prawomocne z momentem ogłoszenia
§ 2. Wyrok wydany przez Sygnaturę Apostolską uprawomacnia się z upływem 7 dnia po jego ogłoszeniu.

Rozdział XVI
Przepisy końcowe

Art. 82. Kodeks karny wchodzi w życie po upływie 7 dni od jego ogłoszenia.