Bracie Franciszku,
Tak się składa, że bardzo duże rzesze wiernych, wraz z biskupami anglikańskimi pragnie powrotu na łono Kościoła Powszechnego i o to zabiega u papieża. Wywołał to skandal z biskupem, który miał męża Poza tym, np.: we Francji ulicami Paryża przeszła 800- tysięczna parada broniąca tradycyjnej rodziny i sprzeciwiająca się związkom partnerskim. Parady homoseksualistów i ich zwolenników nie osiągają nawet 1/10 tego. Jednakże spełnia się zachcianki mniejszości - nie rozumiem.
Jestem przekonany, że zadziała tu mechanizm zwany wahadłem. Im dalej wahadło wychyli się w jedną stronę, tym dalej wychyli się w drugą. Ergo: im więcej praw "wywalczą" geje i lesbijki, tym większy będzie opór społeczeństwa i inne konsekwencje (represje, prześladowania, itp.).

Bracie Augusto,
Z chrześcijańskiego punktu widzenia buddyzm jest sektą. Nie dlatego, że wyznaje co innego, tylko dlatego, że oddaje cześć demonom. Znam z opowieści wiele przypadków, w których Europejczyk zachłystuje się Indiami, tamtejszymi wierzeniami, potem nie wraca do Europy. Nielicznym udaje się wyjść z takich przygód z życiem. Buddyzm jest niebezpieczny, a jego filozofia zupełnie nie pasuje do chrześcijańskich obyczajów, norm i zasad. W buddyzmie nie ma zasady miłosierdzia i pomocy bliźnim, dlatego to chrześcijańskie akcje ratują głodujących w Afryce i Azji, a nie buddyjscy mnisi. To misjonarze budują szkoły, studnie, szpitale, a nie Ci wspaniali i idealni guru.


Nie można pozwolić na to, by Europą zawładnęły głoszone przez buddystów, hinduistów, taoistów czy innych innowierców bzdury. Trzeba się od tego stanowczo odcinać. To oni postulują o tolerancję religijną (w Europie), podczas gdy chrześcijan morduje się za wiarę (u nich - w Azji). Jak pisał wielki polski pisarz - Stanisław Lem "nawet konklawe można zmusić do ludożerstwa". Wystarczy działać konsekwentnie, systematycznie i powoli, zmiękczając moralne wartości i ideały.

Odpowiem Bratu Miklósowi:

Ja jednak mówię o nieco innym zjawisku. Przedstawię je na rzeczonym przykładzie dot. ogólnie medycyny. Otóż, chodzi mi o to (nieważne kto ma rację w danym sporze na linii lekarz-"zwykły zjadacz chleba"), że często my, ludzie bez akademickiej wiedzy medycznej, próbujemy kłócić się z lekarzami nie mając zielonego pojęcia o medycynie! Albo przynajmniej nie na tyle szerokiego, by nawiązać równorzędną dyskusję, gdyż braki w wiedzy uniemożliwiają nam formułowanie obiektywnych i zgodnych z faktami argumentów, a jednocześnie nie jesteśmy w stanie zweryfikować, czy taki lekarz mówi prawdę, czy może sobie akurat coś zmyśla. Są oczywiście kwestie, w których nie damy się oszukać (np. "Upuszczanie 3 litrów krwi dziennie poprawi pańskie krążenie!"), ale są też i takie, w których codzienna wiedza w zakresie medycyny, którą posiadamy nie będzie wystarczająca. Dlatego istotna jest pewna doza zaufania. Fakt, można się na niej mocno "przejechać" (znam nazbyt dobrze z autopsji ), ale bez niej ja nie widzę możliwości normalnego funkcjonowania w jakiejkolwiek społeczności.

Ano Bracie. Przeciętny lekarz (prawnik, inżynier, etc) orientuje się doskonale w swoim rzemiośle. Jest dobrze wykształcony, posiada - mniejsze lub większe - ale jednak doświadczenie, jak również pełni swą posługę sumiennie. Krótko mówiąc - zna się na rzeczy, i jest to potwierdzone. Przeto można uznać go za autorytet.

Logicznym więc jest takiej osobie zawierzyć, a głupotą kontestować jej słowa. Każdy inteligentny człowiek tak czyni.

Zaś owa organizacja, jak i ten cały spleśniały ONZ, nie cieszy się, delikatnie mówiąc, zbyt dużym szacunkiem (mimo, iż nie zasiadają tam przypadkowi ludzie z ulicy). Trudno więc jej ufać, a co dopiero nazwać autorytetem. I dlatego też niektórzy nie traktują jej zbytnio poważnie.

Co innego "walczyć" z fachowcami, a co innego mieć swój ogląd na świat, na rzeczywistość.

Oczywiście nie należy zupełnie ufać WHO, ani jej podobnym organizacjom, bo zdaję sobie sprawę, że zasiadają w niej zarówno lekarze-eksperci, jak i lekarze-politycy i protegowani ludzi władzy, którym raczej zależy na liczbie głosów i zasobności portfela niż rzeczywistym i obiektywnym informowaniu ludzi, ale całkowity sceptycyzm nie podparty żadnymi argumentami (np. dlatego, że nie możemy ich mieć z powodu rzeczonych braków w wiedzy) do niczego nas nie doprowadzi.

Ależ ja poparłem swój sceptycyzm nie jednym argumentem przecie. I owe argumenty są powszechnie znane, nie trzeba ich wcale szukać głęboko! Zgnilizna ma to do siebie, że zazwyczaj śmierdzi okrutnie, i wszyscy o niej wiedzą wokoło.

Z resztą ad meritum. Ja osobiście nic przeciwko homoseksualistom nie mam. Dopóki ich liczba jest tak nikła jak teraz, i dopóki nie próbują się do normalnych ludzi kolokwialnie mówiąc "przystawiać" - żadnego zagrożenia dla nikogo z ich strony nie widzę. A jest nawet odwrotnie - te ich parady są tak żenujące, że aż wręcz zabawne - dają pewien koloryt i urozmaicenie . A zatem. Chcą tak żyć - niech żyją. Chcą grzeszyć - niech grzeszą. Mi tam nic do tego. Bóg ich po śmierci podłóg siebie osądzi.

Jednak Kościół, to już co innego.

Mnie w tym miejscu nie szokuje homoseksualizm wśród księży. Mnie oburza straszliwa hipokryzja i dwulicowość kapłanów, którzy takie życie prowadzą. I nie tyle za czyny homoseksualne powinni być ukarani, co za hipokryzję i kłamstwo właśnie, które to, myślę, większe szkody kościołowi przynosi, niż owa lubieżność. Oszust mym zdaniem jest po stokroć gorszy niż dewiant. I o ile bym geja przy ołtarzu (z ciężkim sercem) jeszcze tolerował, to oszusta już nigdy.

Co do Buddyzmu... Książę Augusto się na mnie pewnie obrazi, ale co tam, dam mu kozę w ramach przeprosin najwyżej.

http://www.youtube.com/watch?v=3SECep3tfwU

Bracie Michaelu,
nie zgadzam się z Brata tezą  . Gdyby faktycznie miał Brat rację, to spadek wartości konserwatywnej części Kościoła anglikańskiego nie byłby tematem do dyskusji w brytyjskiej Izbie Lordów. I wcale się nie dziwię tym konserwatywnym częścią, że pragną dołączenia do Kościoła katolickiego. To jedyne mądre posunięcie przy ciągle spadającej liczebności. Natomiast bardzo inspirujące jest to, co Brat mówi odnośnie Francji. 800 tys. osób wyszło na ulice. Świetnie. Jednakże Francja liczy niemalże 70 milionów mieszkańców i zdecydowana większość - jak pokazują notowania rankingowe francuskich gazet, które niedawno ujawniono (not. Le Figaro czy L'express) - opowiada się za związkami partnerskimi, legalizacją małżeństw homoseksualnych etc., etc., etc. Już sam Francois Hollande podczas swojej kampanii wyborczej ogłosił, że będzie zabiegać pierwej o związki partnerskie, a następnie o małżeństwa jednopłciowe. Podobnie postąpiły Niemcy - sama kanclerz Merkel wyraziła swoją aprobatę, co poskutkowało ustawą zbliżoną prawnie do francuskiej pierwszoplanowej - czy Stany Zjednoczone. Prezydenta Obamę uważa się za najbardziej wpływowego polityka świata, w tercecie z kanclerz Merkel i prezydentem Hollande'm. Czy uważa Eminencja, że skoro wszyscy ci znamienici politycy otwarcie mówią o swoich przekonaniach odnośnie homoseksualizmu, to są w błędzie? Że społeczeństwa wybrały ich na urzędy hmm... nie wiem. W amoku? Na letargu? Temat homoseksualistów rozbrzmiewa na całym świecie. W ostatnim roku aż kilkanaście gwiazd hollywoodzkich tarasów wyznało, że są orientacji co najmniej bi, jeśli nie homoseksualnej. Dla potwierdzenia, śmiało mogę powiedzieć, że byli to chociażby Jodie Foster, Cary Grant, Rock Hudson, Montgomery Clift, John Travolta etc. Warto również zacytować wypowiedzi George’a Clooneya czy Zaca Efrona, którzy stwierdzili, że nie będą zaprzeczać pojawiającym się plotkom o ich własnej homoseksualności, bo oznaczałoby to, że uważają bycie gejem za coś złego – a nie uważają. Mam dalej wymieniać? Richard Chamberlain, Victor Garber - aktor znany m.in. z "Titanica" etc. Dodam jeszcze o słowach Whoopi Goldberg, która otwarcie popiera związki homoseksualne i nie ukrywa się z tym.

Przykłady z historii również można podać. Jest ich co nie miara. Udokumentuje to chociażby prezentacja, do której linka podaję poniżej.
https://www.youtube.com/watch?v=CP7vJSo_zNg


Dlatego pozwolę się nie zgodzić z Brata tezą  . Nie uważam, że jest błędna - uważam, że nie jest spójna z poglądami, które ja wyznaję, dlatego postanowiłem odpowiedzieć. Nie mniej, każdy może mieć swoje zdanie, do czego zachęcam  .

Aczkolwiek oparta na faktach, potwierdzonych historiograficznymi odczytami literatury. Nie są to osoby "podejrzane" o skłonności homoseksualne, ale takie, u których to potwierdzono - najpewniej analizując ich własne prace. Jest to zmodyfikowana wersja nieco (ze zmienionym tytułem) prezentacji akademickiej  .

Owszem, Bracie, jednakże w Polsce również powoli zaczynają kruszeć takie hmmm... elementy utwierdzenia polityczno-społecznego Kościoła. Pierwszym, prostym i anegdotycznym przykładem jednocześnie może być wizerunek proboszcza 50 lat wcześniej. Wówczas, kiedy drogą przechodził kapłan, to ludzie podbiegali do niego, klękali przed nim lub całowali po dłoni. Czy ktoś w dobie XXI wieku widział coś takiego, żeby chłopak w centrum miasta, widząc idącego księdza - podbiegł i ucałował go w dłoń? Nawet senioralne części społeczeństwa zaniechały onych zwyczajów, z ich wszakże dzieciństwa. Nawet w Polsce pozycja Kościoła ulega osłabieniu. 94% narodu deklaruje się jako katolicy, jednakże statystyki kościelne wykazały, że tylko 34% jest "co niedzielę" i te liczby również diametralnie spadają (w porównaniu do lat ubiegłych, o ok. 5.1 współczynnika procentowego, według CBOS).

Eminencjo Franciszku,
Czy na prawdę uważa Brat, że to iż dany pogląd prezentuje duża liczba znamienitych osób zmienia jego istotę? Czy gdyby Ci sami ludzie, uważali, że zabójstwo jest dobre i sami by zabijali, to ten czyn stałby się dobry? Wiem, że to mocno przekolorowany przykład, ale chodzi o istotę problemu. Racji nie ma większość, tylko ten kto ma rację. Czasem nawet głupiec biegający nago po Akropolu, krzycząc "Eureka!" może mieć rację (mowa o Archimedesie).
Ja osobiście nic nie mam przeciwko homoseksualizmowi. Co więcej, uważam że nie ma znaczenia czy Leonardo da Vinci sypiał z mężczyznami, czy z kobietami, czy z kimkolwiek, dokonania jego umysłu nie są od tego zależne. Tak samo jak nie ma znaczenia to, że był on leworęczny (gdyby nie był mańkutem, to swoje prace pisał by normalnie, a nie pismem lustrzanym - ot cała różnica). Nie podoba mi się robienie z orientacji seksualnej takiej cechy sztandarowej. Wszyscy Ci wielcy ludzie w prezentacji nie są znani z tego że są gejami, czy lesbijkami, tylko dlatego że byli pisarzami, poetami, władcami, filozofami, kompozytorami, uczonymi, etc. I ich stosunki płciowe nie mają tutaj żadnego znaczenia. Szekspir byłby dobrym dramatopisarzem niezależnie od orientacji.
Jestem natomiast przeciwny związkom partnerskim - tak samo jak jestem przeciwny związkom małżeńskim (cywilnym). Śluby cywilne są francusko-rewolucyjnym żartem z instytucji małżeństwa, a związki partnerskie są żartem z żartu. Moim zdaniem państwo nie powinno regulować takich kwestii międzyludzkich (poszedłbym dalej: nie powinno wtrącać się między szefa, a pracownika; między mnie, a mojego kucharza, którego wynająłem w restauracji; między mnie, a sprzedawcę w sklepie, etc. etc.). Nie przekonuje mnie argument, że "homoseksualiści chcą" - państwo nie jest od spełniania życzeń. Jestem również przeciwny przywilejom z jakich korzystają małżonkowie w myśl prawa. Jedynym argumentem za ich podtrzymaniem jest możliwość posiadania dzieci, czyli przedłużania życia narodu. A tego jak powszechnie wiadomo nie da się osiągnąć w związkach jednopłciowych.

http://wiadomosci.onet.pl/tylko-w-onecie/ks-puzewicz-opisal-niebo-jezus-i-jego-bracia-geje,1,5425026,wiadomosc.html

Akurat w sedno naszej dyskusji . Artykuł jest streszczeniem "dyskusji" pomiędzy ks. Puzewiczem a red. Terlikowskim m.in. w omawianym temacie homoseksualizmu.

Kościół nie dyskryminuje homoseksualizmu, ale jest przeciwny ich "praktykom", gdyż one nie są zgodne z porządkiem stworzenia.

Gdzieś czytałem, że prawdziwi homoseksualiści nie chcą zakładać rodzin, w sensie ze sowim partnerem i nie chcą adoptować dzieci.

Nie tyle z porządkiem stworzenia, co z porządkiem wewnętrznym i dogmatyką Kościoła, Bracie  . Przypominam, że Kościół katolicki nie posiada niejako "monopolu" na stanowienie o tym, co jest zgodne z "porządkiem naturalnym", a co nie. Ma prawo to ustanawiać, ale tylko i wyłącznie w granicach własnego obrządku, zasięgu. Skoro wybitni uczeni, psycholodzy, badacze "natury człowieka" głoszą, że homoseksualizm towarzyszy człowiekowi od początku jego ziemskiej egzystencji - co udokumentowano -, nikt nie ma podstaw, żeby negować ich zdanie. To ludzie, którzy badali to całe życie i nikt o mniejszym doświadczeniu od nich nie powinien - a co więcej, nie ma merytorycznych podstaw - negować ich teorii. Nie musi się z nimi zgadzać, ale uznanie je za błędne, jest swoistego rodzaju hipokryzją. Tak samo, jak murarz nie ma prawa pouczać prawnika, tak Kościół nie ma prawa (chyba, że w zakresie swojej dogmatyki) pouczać naukowców i odwrotnie... Żaden profesor teologii katolickiej nie ma prawa negować słuszności dogmatów Kościoła. Musi istnieć gruba linia, rozdzielająca fronty.


Niesłusznym jest również twierdzenie, że prawdziwi homoseksualiści nie chcą zakładać rodzin. Na jakiej podstawie ktokolwiek wystawił taką hipotezę? Co nim kierowało? Uważa się za zwierzchnika osób o odmiennej orientacji seksualnej? A może ich kreatora? Dosyć absurdalne. Niech homoseksualiści zbiorą się w jedną, wielką organizację (skupiającą WSZYSTKICH (co jest raczej niemożliwe)) i ogłoszą takie oświadczenie. Wtedy to ma zasadność i słuszność. W przeciwnym razie to subiektywna opinia i w żadnym wypadku nie należy jej traktować jako paradygmatu homoseksualistów w tej materii.



Proszę wybaczyć Bracie mój sceptycyzm, ale nie rozumiem niektórych sformułowań (jest to zarzut ogólny, nie zaś pod Brata adresem). Części ludzi wydaje się, że istnieje dogmat o nieomylności Kościoła i jego praw we wszystkim, co istnieje na świecie. Kazanie proboszcza z ambony traktują na równi (jeśli nie ponad) z prawem. Jestem całkowitym przeciwnikiem takiego rozumowania. Nawet sam Kościół w swej mądrości uznał to za błąd w ludzkim rozumowaniu, przyjmując analogicznie dogmat o nieomylności papieskiej, jednakowoż jedynie w kwestii wiary katolickiej. I należy tego się trzymać. Kościół ma prawo stanowić zasady jednakże tylko w obrębie swojego wyznania, któremu przewodniczy. Nie ma natomiast podstaw do żądania, by magisterium Kościoła katolickiego akceptował cały świat, również w nauce. Ja natomiast spotykam się mimo wszystko - szczególne w warstwach senioralnych - z głębokim zadufaniem w kościelnej wykładni. Kościół ma prawo nie zgadzać się z teoriami głoszonymi przez centra badań, uniwersytety, naukowców i w ogóle, jednakże nie ma prawa  narzucać swojej wersji nauki jako jedynej, poprawnej i zgodnej z "prawem naturalnym". Ostro, sceptycznie, ale szczerze.